http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Notwist / Joasinho

Eindbazen aan het werk.
22 januari 2012, Doornroosje, Nijmegen

Tekst: Edwin Toonen

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 23 januari 2012

Als je niets meer te bewijzen hebt, doe je lekker wat je zelf wilt. The Notwist bestaat al dik twintig jaar en heeft een behoorlijke reputatie opgebouwd. Vooral album Neon Golden (2002) staat te boek als een huzarenstuk. De band heeft geen haast om platen te maken, maar dat wil niet zeggen dat de heren stilzittten. Integendeel: als de band niet werkt aan remixes voor andere artiesten of soundtracks maakt, dan zijn de leden wel bezig met een van hun vele zijprojecten.

Een echte aanleiding om op deze stormachtige zondagavond Doornroosje aan te doen is er niet, aangezien een nieuwe plaat nog even op zich laat wachten. Deze kleine tour lijkt dan ook vooral opgezet te zijn om weer eens flink los te gaan op het podium. Als voorprogramma hebben ze de jonge Duitse tweemansband Joasinho [middelste foto] meegenomen. Geen rare keuze, want de glitchy samplepop lijkt direct geïnspireerd op die van The Notwist. De band samplet live geluiden en instrumenten en koppelt deze aan materiaal uit de laptop, waardoor er interessante songs ontstaan.

The Notwist [bovenste en onderste foto] is live uitgebreid tot zesmansband, met een extra gitarist/toetsenist en een vibrafoonspeler. Over zeggingskracht hoeven ze zich dan ook geen zorgen te maken. Geopend wordt er met het oudje 'One Dark Love Poem', dat stevig in de Krautrockgrondverf gezet is. De band speelt fel en luid en heeft er zichtbaar veel zin in. Het optreden bestaat voor het grootste deel uit materiaal van succesplaat Neon Golden. Zo komen er sterke versies voorbij van 'Thrashing Days', 'Pilot' en 'Consequence', al dan niet naadloos met elkaar verbonden.

De band balanceert al zijn hele carrière op de grens van experiment en toegankelijkheid en zo ook vanavond. Zo neemt voorman Markus Archer aan het einde van 'This Room' de draaitafels ter handen en scratcht hij een jazzplaat aan gort, waarbij drummer Andi Haberl de kakofonie omtovert tot een sterk staaltje freejazz. Ook mooi om te zien hoe geluidsmanipulator Martin Gretschmann met behulp van zijn Wii-gamecontrollers de songs voorziet van die kenmerkende piepjes, kraakjes en verknipte beats.

Een nieuwe plaat is er dus nog niet, er wordt geen enkel echt nieuw nummer gespeeld en het optreden leunt misschien iets te veel op klassiekers. De manier waarop The Notwist zichzelf presenteert aan een enthousiast Doornroosje is echter niet mis. De band is zichtbaar blij met het applaus en verlaat met brede glimlach het podium. Hier staat een stel bazen dat nog lang niet aan slijtage onderhevig is. En gezien de aanwas jong publiek hoeven ze zich ook over hun toekomst geen zorgen te maken.