• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Jesus Lizard / Future Of The Left

Terug op volle oorlogssterkte.
14 september 2009, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Thijs Gouwerok

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 15 september 2009

"Wordt het niet te veel aapjes kijken?" Dat is toch een beetje de vraag voorafgaand aan de eerste Nederlandse show sinds 1998 van de herrezen noiserocklegende The Jesus Lizard [foto's]. Loopt zanger David Yow, de man voor wie clichés als 'podiumbeest' en 'ongeleid projectiel' lijken te zijn uitgevonden, immers niet al tegen de vijftig? En hebben ook de fans hun wilde haren inmiddels niet al te veel verloren voor een ouderwets scandaleus Jesus Lizardpandemonium?

Toen Yow twee jaar geleden met Qui in de kleine zaal van Paradiso speelde, hing hij de helft van de tijd stomdronken in de gordijnen, gadegeslagen door een voor de bovenzaal typerend armen-over-elkaar publiek. Het had af en toe de aanblik van een freakshow; een stel sensatiezoekers die alleen maar waren gekomen om een enigszins meelijwekkende oude man uit zijn plaat te zien gaan.

Ook toen was Future of the Left het voorprogramma. Het trio uit Wales, dat overigens goed naar Jesus Lizardnummers zoals 'Mouth Breather' heeft geluisterd, liet zich destijds enorm opfokken door de zwijgzame toehoorders, met een verbeten en spectaculair optreden als gevolg. Vanavond houdt de band iets teveel zijn gemak en wordt bovendien niet geholpen door het slechte, galmrijke geluid. Daardoor verliezen niet alleen de sterke liedjes veel van hun puntigheid, maar zijn zelfs de kenmerkende grappen en grollen tussen de nummers moeilijk te volgen. "This song is even popular in Germany", probeert de altijd wat chagrijnig ogende zanger Andy Falkous nog ter introductie van het fantastische 'Small Bones Small Bodies', maar de nog lang niet volle zaal is duidelijk in afwachting van de hoofdact en niet van plan zijn kruit al te verschieten.

Waar Future of the Left beter uit de verf komt in een klein zweterig hol, is de grote zaal van Paradiso het best passende decor voor ras-entertainer David Yow. Met veel gevoel voor theater mikt de grote kleine man bij de eerste noot van opener 'Then Comes Dudley' met zijn hak de microfoonstandaard tegen de planken, direct al een teken dat het met de focus wel goed zit vanavond. Een halve minuut later crowdsurft hij al ergens halverwege de zaal en hoeft er in het geheel niet meer getwijfeld te worden: The Jesus Lizard is terug op volle oorlogssterkte en het extatische publiek ontvangt ze letterlijk met open armen.

Terwijl Yow zich als een vis in het water wentelt in het warme bad van aanbidding, steelt gitarist Duane Denison vooral muzikaal de show. Hij ziet er uit als een rockabilly uitvoering van David Byrne en zijn op Amerikaanse rootsmuziek gebaseerde - en slechts met één klein pedaaltje - opgeleukte spel zorgt voor reliëf op de Spartaanse geluidsmuur van drummer Mac McNeilly en de prachtig wijdbeens molenwiekende bassist David Wm. Sims. In combinatie met Yows delirische geraaskal leidt het tot een perverse herinterpretatie van bluesrock die nog steeds zijn gelijke niet kent.

Vijf kwartier lang komen nagenoeg alle klassiekers van zo'n twintig jaar geleden voorbij: 'Gladiator', 'Seasick', 'Mouth Breather', 'Monkey Trick', het kán niet op. Ondertussen heeft Yow dan onder andere al eigenhandig de cupmaten van de dames op de voorste rij gecontroleerd en een paar oorvijgen uitgedeeld. Als tijdens 'Boilermaker' dan ook zijn geslachtsdeel nog even het bekende momentje in het spotlicht krijgt, is de trip down memory lane natuurlijk pas helemaal compleet. Het is waarschijnlijk de enige lul ter wereld die nostalgische ontroering weet op te roepen.

http://www.kindamuzik.net/live/the-jesus-lizard/the-jesus-lizard-future-of-the-left/19136/
Meer The Jesus Lizard op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-jesus-lizard