Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zo nu en dan raapt het Utrechtse zaaltje dB’s wat bandjes bij elkaar om de zondagmiddag wat kleur te geven. Een mooi initiatief, zeker gezien de schappelijke entreeprijzen en de avondmaaltijd die je er gratis bij krijgt. De afgelopen weken trok The Ian Fays, een indiepopbandje uit Californië, door de lage landen. Ze sloten hun tour af in Utrecht en kregen daarbij bijval van twee Nederlandse bands.
Het Amersfoortse Findel mag de aftrap van de muzikale namiddag verrichten. De avond ervoor hebben ze de Utracks Award binnengehaald, waarmee ze zijn verkozen tot meest talentvolle band uit de regio Utrecht. Op deze zondagmiddag springen ze alweer vol energie over het podium.
In dB’s maken de vijf heren duidelijk dat ze inderdaad potentie hebben, maar ook dat er nog een lange weg te gaan is. De Weezerachtige (of, iets specifieker, Ozma-achtige) popliedjes klinken vaak veelbelovend. Door het veelvuldig gebruik van geinige sampeltjes rechtvaardigen ze hun zelfbenoemde omschrijving 'Nintendopunk'. Te weinig komen de liedjes echter nog uit hun keurslijf van voorspelbaarheid, als de band de inspiratie lijkt te verliezen en nét iets te dicht tegen Green Lizard aan gaat zitten.
Aan het meer ervaren John Wayne Shot Me [tweede foto] de eer om te laten zien en horen hoe het beter kan. Na acht jaar vol rammelindie van de fijnste soort is de band bezig aan hun afscheidstournee. Helaas schiet het rammelen vandaag iets te vaak het charmante voorbij. Het geluid is ronduit slecht en af en toe lijkt de band zelf ook niet te weten wat ze nu eens zullen doen.
Gelukkig heeft het viertal uit Ammerzoden genoeg materiaal om de chaos enigszins te maskeren. Uitschieters zijn ‘Hollywood’, met voor de verandering toetseniste Marieke van den Broek als leadzangeres, en ‘Washing Machine’, met daarin de sample der samples. Voor ‘Downer’ verlaat drummer Geert van Beerszijn positie om onversterkt zingend door het publiek te lopen. Af en toe pauzeert hij om een argeloze concertganger te knuffelen.
Ook het alternatieve gebruik van alledaagse huishoudelijke objecten maakt veel goed. Zo staat het keyboard op een strijkplank en bewerkt zanger Thijs van den Broek op een gegeven moment zijn gitaar met een kruimeldief. Met hun charme weten ze zo toch nog een plezierig optreden van te maken.
De enige band van deze zondagmiddag die echt indruk weet te maken, is echter The Ian Fays [foto boven]. Stel je voor, drie schattige meisjes in dito jurkjes, één met gitaar, één achter de toetsen en eentje die er schijnbaar doelloos wat bij staat te dansen. Oh, en een drummer. De drie meisjes zijn afgezien van de instrumenten nauwelijks van elkaar te onderscheiden, dus wie nou precies wie is, is niet helemaal duidelijk.
De zangeres betovert de zaal met haar prachtige ijle vocalen, die Heavenly in herinnering roepen. Na ieder nummer fluistert ze de zaal met een piephoog stemmetje een vertederend 'Thank you' toe. Het meisje zonder bestemming begint ondertussen steeds meer aan het optreden bij te dragen. Af en toe pakt ze een xylofoon uit een koffer en zorgt zo voor nog een extra laag in de dromerige popliedjes.
Na een dik half uur zijn The Ian Fays alweer door hun nummers heen. Er zit niets anders op dan huiswaarts te gaan, morgen begint alweer een nieuwe week.
http://www.kindamuzik.net/live/the-ian-fays/the-ian-fays-john-wayne-shot-me-findel/14606/
Meer The Ian Fays op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-ian-fays
Deel dit artikel: