Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dropkick Murphys zijn tegenwoordig zo groot dat ze met gemak de grote zaal van 013 uitverkopen. Wie de band nu nog wil zien, hoeft niet meer te rekenen op obscure zaaltjes en onbereikbare panden, maar dient zich te begeven naar het hoofdpodium van een willekeurig festival of een zaal met een minimale capaciteit van 1500 mensen.
Voor het zover is, presenteert Roger Miret zich met zijn Disasters. De frontman van Agnostic Front heeft sinds enkele jaren een side-project waarmee hij zijn liefde voor ouderwetse Amerikaanse punk uit. Op zich leuk, maar Roger Miret And The Disasters weten nergens het niveau te halen van collega-bands die zich fulltime op dit genre storten. Het publiek loopt pas warm als de band de AF-cover 'Gotta Go' inzet.
"Have you ever heard Russel Crowe's band? I hope to God you never have to! This one is called: Russel Crowe's band. It's a pile of shit." Met die woorden over zijn landgenoot doet zanger Jason Whalley in een klap alle eerdere flauwe gein over tulpen en wiet vergeten. Om daarna los te barsten in even kort als krachtig punkpareltje. In een half uur laat Frenzal Rhomb zien hoe je lol trapt en snel speelt. De uptempo punk met ska-invloeden loopt over van de energie. Jason ziet eruit als iemand waar je op straat geen daklozenkrant van zou kopen, maar weet als geen ander zieltjes te winnen onder het jonge publiek.
Gelukkig zijn Dropkick Murphys de goede oude tijd nog niet vergeten en openen ze vanavond met 'Do Or Die'. De band uit Boston mag dan nog louter in grote zalen spelen, de inzet is er niet minder om. DKM weet 013 binnen twee tellen op zijn kop te zetten. De feestpit die ontstaat, weet niet van ophouden, mede door de geweldige drive van drummer Matt Kelly.
Aan de lopende band zijn er mensen aan het stagediven. Helaas is bijna niemand op de hoogte van de Five Second Rule (© The Butcher). Stagedivers moeten binnen luttele seconden maken dat ze wegkomen, en niet als een stel drollen op het podium rond blijven hangen. Helaas wordt dit fenomeen erger naarmate het optreden vordert. Groepjes (!) puberschapen, zatte skins en andere no-no's blijven steeds langer rondhangen, ondanks de aanmaningen van bassist/zanger Ken Casey. Na 'Spicey McHaggis', waarbij traditioneel alle dames in de zaal op het podium worden geroepen, is er helemaal geen houden meer aan. Tientallen mensen hangen op het podium rond, van de bandleden is geen flikker meer te zien. OPZOUTEN KINDERS! NU!
De Dropkicks spelen ondanks alles gewoon door. Ze maken hun show naar behoren af, en laten zich niet zomaar van de wijs brengen. Toch denk ik dat er in de tourbus nog lang wordt gedelibereerd over deze avond. "How do we get these kids to piss off without pissing them off?"
http://www.kindamuzik.net/live/the-dropkick-murphys/dropkick-murphys-frenzal-rhomb-roger-miret-and-the-disasters/5286/
Meer The Dropkick Murphys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dropkick-murphys
Deel dit artikel: