Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De veelgeprezen documentaire Dig! uit 2004 eindigde veelbelovend voor The Dandy Warhols. De band had net enkele succesvolle albums uitgebracht en stond al meermalen op de grote festivals voor een publiek van duizenden. De wereld leek aan de voeten te liggen van het viertal uit Portland, Oregon. Hoe anders is het anno 2015, nu de band na nog vier middelmatige tot ronduit slechte albums te hebben uitgebracht steeds meer in de vergetelheid is geraakt. Waar de Dandy's aan het begin van dit millennium de ene na de andere psychedelische hit uit de mouw schudden ging het na Welcome to the Monkey House een dik decennium lang alleen nog maar bergafwaarts. De band die voorbestemd leek om de grote stadions uit te verkopen vindt zich op een zondagavond in 2015 terug in Nijmegen voor een optreden in Doornroosje. Uitverkocht, dat dan weer wel, want genoeg mensen hopen stiekem nog op spektakel.
Jawel, The Dandy Warhols zijn dit jaar na jaren radiostilte ineens op de proppen gekomen met een nieuwe single, maar zelf schijnen Courtney Taylor-Taylor en zijn bandmakkers donders goed te weten dat iedereen vooral warmloopt voor hun oudere muziek. Van de nieuwere nummers die ze vanavond spelen steekt alleen het (misschien net iets te) lome, melodicagedreven 'Well They're Gone' enigszins boven het maaiveld uit, maar de rest kan zich duidelijk niet meten met de meeslepende fuzzpsychedelica van …The Dandy Warhols Come Down en Thirteen Tales from Urban Bohemia. Hoeft ook niet, want de band speelt vanavond wel heel veel vroeger werk. Zoals opener 'Be-In', die gedreven door hoekige shoegazegitaren langzaam tot een ruig rockende climax komt, of het swingende en poppy 'Get off'. De met veel effecten overgoten gitaren grommen er het hele optreden lang lekker log en dromerig op los en de drummer houdt de vaart er intussen in met rake, opzwepende klappen. Dit alles is continu doorspekt met de onderhuids dreunende synthbassen van Zia McCabe, die meermaals wild op en neer springt terwijl de rest zich verliest in de eigen instrumenten. Hoe lekker de vier ook bezig zijn, de vlam wil toch niet echt in de pan slaan en dat heeft vooral te maken met het feit dat het liedmateriaal de eerste helft van de show een beetje te wensen overlaat. Nummers als 'Everyone Is Totally Insane' en 'Drive Like Disco' horen nu eenmaal niet tot het beste wat de band ooit maakte.
Taylor-Taylors zang is nog onverstaanbaarder en lomer dan op de albums en hij heeft de eerste paar nummers sowieso moeite om boven het geronk van de gitaren uit te komen - zelfs de achtergrondzang van drummer Brent DeBoer is meestal beter te horen. Ook al heeft hij twee microfoons voor zijn snufferd: eentje voor de zuchtende praatzang van luchtigere nummers als 'The Last High', en de andere voor wanneer hij zin heeft om écht te zingen. Dat laatste doet hij overigens niet vaak vanavond en tijdens het hoge refrein van 'We Used to Be Friends' blijkt waarom: de hoge zangstem van Taylor-Taylor werkt tegenwoordig vooral op de lachspieren.
Beatboxen kan hij wél, zo toont hij als geintje tussen de nummers door. Daarnaast is de frontman net zo cool en ontspannen als altijd. "Let's take a couple of minutes to smoke some pot…again", kondigt hij de toegift op een gevatte manier aan, waarna de show eindelijk toch nog een beetje loskomt. Het publiek veert op bij de smerige gitaarriff van 'Horse Pills' en komt pas echt goed in beweging bij megahit (eigenlijk de enige écht grote hit) 'Bohemian Like You'. Publiekslievelingen als 'Godless' (wat een heerlijk zomers deuntje ook!) en het stuwende 'Boys Better' brengen tegen het einde alsnog wat extra pit in het optreden. Ondanks tien magere jaren staan The Dandy Warhols nog altijd garant voor heerlijk spacey kabbelrock met af en toe een pakkend refrein.
http://www.kindamuzik.net/live/the-dandy-warhols/the-dandy-warhols-2744/25795/
Meer The Dandy Warhols op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dandy-warhols
Deel dit artikel: