http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Coral / Blossoms

Af en toe experiment, maar voornamelijk amusement.
08 april 2016, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Jaks Schuit

Publicatiedatum: 11 april 2016

Na het intro van openingsnummer 'Cut Me and I’ll Bleed' klinkt een riedelend orgel en spuugt zanger Tom Ogden de tekst in de microfoon. Blossoms is een vijftal uit Stockton, Greater Manchester, en maakt snel carrière. De groep speelt Britpop met enthousiasme en de juiste scheut arrogantie. 'Charlemagne' is een eerste hitje in wat Europese landen en afsluiter 'Blow' heeft alle ingrediënten om nog meer fans te maken. Na een uitgesponnen intro stuitert het orgel en klinkt de zang van Tom Ogden op precies de juiste manier verveeld. Het superieure gitaarspel van Josh Dewhurst beitelt het nummer vast in de hoofden van de bezoekers. Blossoms komt nog tekort in de communicatie met het publiek, maar kan deze zomer tijdens de festivals ervaring opdoen.

The Coral [foto] opent het optreden met 'Miss Fortune', een van de singels van de nieuwe langspeler Dinstance Inbetween. De groep krijgt vaak het label neo-psychedelica opgeplakt, maar in de Melkweg grijpen de bandleden maar enkele keren naar muzikale tripmiddelen. De band is goed in rocknummers van bijna vier minuten, die in alle gevallen een kop en een staart hebben. The Coral speelt een set van achttien nummers Britrock en zet een eigen handtekening op elke song.

De band is in 1996 in Hoylake on the Wirral Peninsula, Merseyside, gestart door een zestal vrienden. Zes jaar later verschijnt het titelloze debuut. Naast vele andere prijzen wint The Coral de Mercury Music Prize. In 2016, tien jaar verder, is de Oude Zaal van de Melkweg uitverkocht en valt het op dat het publiek stilvalt zodra de groep een greep doet naar de psychedelica. De bezoekers juichen bij de nummers met herkenbare rock en teksten die gemakkelijk mee te zingen zijn. In 'She’s Got a Reason' klinkt een lijntje tripmiddel, maar voor volgend nummer 'Pass It on' schakelt The Coral weer twee versnellingen terug. Het is alsof de groep bang is om de aandacht van de fans te verliezen.

'Goodbye' is de eerste toegift. Het is geen nummer van vier minuten, maar een song met solo’s en onverwachte wendingen. Het publiek valt na gejuich bij de herkenning van het intro stil en applaudisseert na afloop zonder veel enthousiasme. 'Dreaming of You' is daarna in vier minuten een solide vertolking van het hitje uit 2002 en krijgt een ovationeel applaus. In afsluiter 'Fear Machine', een van de nummers van Distance Inbetween, verlaat de groep opnieuw het bekende pad. De vijf muzikanten van The Coral zoeken de kartelranden van de Britrock en hebben overduidelijk plezier. Het applaus na het nummer klinkt echter plichtmatig.

The Coral heeft voldoende goede nummers om het publiek een avond te vermaken en weet de uitverkochte zaal daarmee dan ook te amuseren. Want het overgrote deel van de bezoekers in De Melkweg wil niet het venijn of de verrassing van het experiment, maar wil lekker meebrullen met de bekende nummers. Het Engelse vijftal weet wat er wordt gevraagd en voldoet aan deze verwachtingen. Een concert van The Coral geeft veel amusement en in zeer beperkte mate experiment.

Foto van Alexander uit oktober 2010 (CC BY 2.0)