• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Chap / At No Bikini Beach

Met dertig mensen in een andere popdimensie.
05 maart 2006, Nighttown, Rotterdam

Tekst: Henri Oogjen

Publicatiedatum: 08 maart 2006

Wonderlijk genoeg hadden de KindaMuzik-recensenten tijdens Bazar Curieux het ultieme toetje weten te ontwijken. The Chap kreeg door aanhoudend enthousiast napraten van het publiek die avond nog wel een eervolle vermelding, maar gezien hadden we het niet. Wel had ik mezelf door de ontstane buzz aangespoord om het eerste wapenfeit aan te schaffen van het voornamelijk Engelse kwartet, genaamd Horse. Dit paardje is wekenlang aan mijn platenspeler blijven kleven. Het laatste schijfje The Ham heb ik kort daarna ook aangeschaft. Ik probeerde het unieke geluid van de band in een hokje te stoppen, maar bij het thuis beluisteren lukte dat niet goed.
Zondagavond kreeg ik in de theaterzaalt van Nighttown eindelijk de kans om de band live te zien en horen.

The Chap opereerde niet alleen; de Rotterdamse instrumentale postrockers At No Bikini Beach gingen vooraf. Dit sinds twee jaar bestaande bijna drietal kan mooie spanningsbogen creëren tussen een woedend drumspel, gierende gitaren en dreunende bassen, met verloren dronkemansvocalen op de achtergrond. De twintig man publiek vond het ook mooi, maar met een dergelijk bezoekersaantal kun je geen massale bijval verwachten.

Ook bij het aantreden van The Chap was de opkomst dunnetjes. De band rond de Duitse voorman Johannes von Weizsäcker leek hier echter niet van onder de indruk: vanaf het moment dat het concert begon speelden de mannen een soort rol. Met een robotachtige mimiek werkten ze hun onnavolgbare nummers af. Door een vrij standaard maar overtuigend ritme van de drummer, vaak gepaard met een discobeat uit de Moog, waren de capriolen van Johannes en bassist/violist/gekke geluidenmaker Panos als zoete koek te verorberen. Het materiaal van The Chap beslaat een breed scala aan muziekstijlen, variërend van het onderschatte ‘Fantasma’ van Cornelius (zoetzuur-fruitige ‘shoegazediscopop’) en het oudere werk van Mercury Rev (rariteiten lo-fi) en Mouse on Mars (frivole lente-electronica).

Bij The Chap is naast muzikaliteit het gevoel voor humor en absurdisme onlosmakelijk verbonden met het optreden. De band neemt zichzelf verre van serieus. Zo kondigde Panos tot tweemaal toe een nummer serieus aan met de woorden "This song is about when you’re lost in the forest, looking for a girl..." en oogstte hij na een applaus waardering met "I’m glad you liked this, because it was rubbish." Maar rommel was het materiaal van The Chap absoluut niet. Het was, zeker gezien de waaier aan muziekstijlen, verbazingwekkend coherent en dansbaar.

Het keyboard op het podium bleef tijdens het optreden onbemand, of liever, onbevrouwd (was toetseniste Clare Hope ziek? Te duur voor de tour?). Hierdoor vielen de nummers waarbij deze apparatuur aan de beurt was enigszins uit de toon. Maar wie maalt daarom? The Chap is een popdimensie op zichzelf.

http://www.kindamuzik.net/live/the-chap/the-chap-at-no-bikini-beach/12159/
Meer The Chap op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-chap