http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Wolf Eyes / Sunn O)))

Een avond van extremen.
25 juni 2005, Kunstencentrum België, Hasselt (B)

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 27 juni 2005

Het is warm. Ziedend warm. Het liefst zou je naar buiten vluchten om de koelte van de avondzon op te zoeken maar dat doe je niet. Binnen spelen immers twee bands die zo toonaangevend zijn dat ze de laatste jaren diepe sporen nagelaten hebben in de recente muzikale evolutie.

Wolf Eyes brengt een set die erg verschillend is van hun vorige passage in Kunstencentrum België tijdens het (K-RAA-K)³-festival in 2004. Waar toen alle aandacht door de extreme beats opgeslorpt werd, gaat het drietal nu meer gevarieerd te werk. Elektronica en allerhande geluidsmanipulaties volstaan niet en ze doen ditmaal ook beroep op cimbalen, saxofoon, fluit, een vervormde basgitaar met één snaar en metalen kettingen. De sfeer die Wolf Eyes weet op te roepen is volslagen uniek. Onder een extreem hoog geluidsvolume manifesteren zich angstaanjagende soundscapes die je de hitte haast doen vergeten. Wolf Eyes ondergaan is geen aangename ervaring maar wel een intense. De band uit Ann Arbor weet immers te fascineren met hun agressief sonisch nihilisme.

Helaas hebben ze de techniek niet aan hun kant en wegens twee stroompannes verdwijnen ze telkens even van het podium. Maar als het geluid opnieuw aanspringt komen ze steevast terug om het publiek te onderhouden met hun gitzwarte dissonantie. Daarbij blijkt Mike Connelly trouwens een schitterende vervanger voor Aaron Dilloway die misschien wel definitief uit de band gestapt is. Onder zijn leiding weerklinkt 'Stabbed in the Face' als één van de vele hoogtepunten van hun concert. Toch krijgt de hitte vat op hen want het laatste stuk van de set is er te veel aan. Daar is de onderhuidse spanning net niet voldoende aanwezig en dreigt ze haast om te slaan in verveling.

Constante gitaardrones vullen de zaal en het podium wordt in rook gehuld. Het publiek maakt zich klaar voor Sunn O))) en de haast onaardse temperaturen ontmoedigen iedere beweging. Alle blikken zijn dan ook aan het podium gekluisterd. Stephen O'Malley, Greg Anderson en Thomas Nieuwenhuizen wandelen in monnikspijen het podium op en zetten 'HELL-O)))-WEEN' in. Het klinkt ultratraag en intens en de combinatie met de verschroeiende hitte leidt tot een totaal hypnotische ervaring. Geluidslagen gaan door merg en been en trillingen krijgen vat op je hele lichaam terwijl de zweetdruppels tegelijkertijd massaal uit je al poriën gutsen.

Maar het kan nog intenser. Na enkele nummers komen twee nieuwe leden het podium opgewandeld. Oren Ambarchi, wiens soloplaat Grapes from the Estate onlangs op het Engelse Touch-label verscheen, gort een derde gitaar om en voegt een nieuw soort noise toe aan het typische Sunn O)))-geluid. Intussen is ook Attila Csihar traag het podium opgewandeld. Zijn zwarte pij was als enige met een masker getooid en zijn aanblik heeft iets lugubers. Langzaam wordt een nieuw nummer ingezet terwijl O'Malley en Anderson zich meer en meer op de achtergrond begeven. Met zijn grafstem geeft Csihar zich over aan geprevel en hoongelach terwijl de anderen de geluidszee totaal maken.

Adembenemend of angstaanjagend, het is alleszins een feit dat het publiek het hele concert de blik strak op het podium gericht houdt en totaal opgaat in het gebeuren. De muzikale prestaties worden door de omstandigheden immers nog versterkt. De alomtegenwoordige hitte schept een ideaal kader voor Wolf Eyes en Sunn O))) omdat het verlammende effect ervan bijdraagt tot een totaalervaring die je enkel kan ondergaan. Een extreme avond om te koesteren.

Sunn O))) speelt op dinsdag (28/6) nog in Paradiso.

Foto Sunn O))) uit het KindaMuzik archief, door Rachel Rijsdijk.