http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Sunn O))) @ domino 2005

Riffs en de totale overgave.
08 april 2005, AB, Brussel (BE)

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 10 april 2005

John Wiese mag het spits afbijten in de AB Club. Hij bedient zich van een laptop en allerlei kastjes en knopjes, die hij op een tafel voor zich heeft uitgestald. Daarmee maakt hij iets wat onder de noemer ‘digitale noise’ zou kunnen vallen. Wiese knutselt met klanken, maar het probleem is dat hij alles tegelijkertijd wil doen. Hij lanceert een bombardement van lage tonen waarop hij in sneltreintempo verder bouwt. Hoge tonen, gepiep, minimale beats, alles passeert en liefst nog tegelijkertijd ook. Dit levert een rijke textuur op, maar helaas wordt die teniet gedaan door de vluchtigheid van de composities. Wiese gunt zichzelf niet echt de tijd om structuren te leggen en dat keert zich tegen hem. Ondergetekende is er dan ook niet rouwig om als hij er na een kwartiertje mee ophoudt.

Tijdens de pauze verhuist Wiese zijn laptop naar de rechterkant van het podium. Hij maakt immers tijdens deze tournee deel uit van Sunn O))), waar hij samen met Rex Ritter de digitale onderbouw verzorgt voor het sonische sjamanisme dat de band al jaar en dag aan het perfectioneren is. Het podium is volgestouwd met Marshallversterkers (ja, u leest het goed, de blinde adoratie voor Earth en de respectievelijke Sunn-versterkers laat het tegenwoordig blijkbaar afweten) en op de achterwand wordt een gloeiende zon geprojecteerd. De gitaren worden door Greg Anderson en Stephen O’Malley gecontroleerd en in staat van paraatheid gebracht. Daarna verlaat het viertal het podium terwijl er uit de versterkers alvast een drone opdoemt, die een slordige tien minuten aanhoudt. Intussen hult het podium zich in een dikke mist, waardoor de projectie in het niets verdwijnt.

Sunn O))) verschijnt in vol ornaat en de vier, in monnikspijen gehulde, mannen verspreiden zich over het podium. Anderson begint traag op zijn gitaar te spelen en repetitieve riffs zwellen aan. De anderen vallen in en zo wordt langzaam de structuur uitgezet voor wat zal uitgroeien tot ‘Hell-O)))-Ween’. Slowmotion bewegingen en omhoog gestoken handen worden langzaam een constante, terwijl de hele AB Club gevuld wordt met sonische resonantie. Het is de schijnbaar eindeloze herhaling die het zo beklijvend maakt. Sunn O))) zuigt je mee tot je niet meer terug kan. Als je even tot je positieven komt, zie je in de dichte mist enkel een opgeheven hand, die klaar is om de volgende riff in te zetten. Volledige overgave aan die monumentale riffs, al was het maar omwille van het hemeltergende volume, is het enige wat helpt

Tijdens een tweede episode verlaten O’Malley en Anderson het podium, om zo de elektronica vrij spel te geven. Vervolgens weerklinkt er een desolate structuur waarbij, in de cyclische noise, percussie weerklinkt. Nooit dichtbij maar altijd eindeloos ver. Ongrijpbaar haast.

De gitaren zijn terug. Pauzes zijn uit den boze, maar toch merk je dat er stilaan iets verandert. De riffs versnellen schijnbaar en de spanning is te snijden. De theatraliteit wordt met de minuut explicieter. Langzaam wordt er naar een hoogtepunt toegewerkt. O’Malley en Anderson staan naar elkaar toegekeerd en maaien met hun gitaren in het rond. Maar het blijkt nog intenser te kunnen en plots beginnen de lichten hevig te knipperen, terwijl het geluid tot constante drones herleid wordt. Op de momenten dat je iets waar kan nemen zie je Anderson met beide handen zijn gitaar naar de hemel richten. Even later volgen O’Malleys armen. En dan, anderhalf uur na aanvang, wordt het stil en besef je dat Sunn O))) erin geslaagd is om je helemaal mee te sleuren naar de diepste essentie van de band.

foto: willem van roekel(archief)