• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sun Kil Moon

Provocerende Kozelek, schitterende muziek en ongewenste kerstkitsch.
04 december 2014, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Tom Leistra

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 06 december 2014

Op verzoek van Sun Kil Moons immer mierenneukende Mark Kozelek heeft poptempel Paradiso vanavond wat aanpassingen in het eigen gebouw aangebracht. Het optreden van She Keeps Bees in de kleine zaal moet noodgedwongen later beginnen om eventueel lekken van geluid naar de grote zaal te voorkomen en tussen de plakkaten die onwetenden waarschuwen voor witte heroïne hangen posters die het gebruik van fotocamera's en smartphones verbieden. Daarnaast is de zaal gevuld met rijen stoeltjes, wat met de speelduur van ruim tweeëneenhalf uur een verademing is voor de been- en rugspieren.

Kozelek staat de eerste nummers met zijn hand in zijn broekzak over het podium te banjeren alsof hij op de bus aan het wachten is en hij er tegen de verveling maar een liedje tegenaan gooit. Zijn achtergrondband speelt uiterst geduldig en beheerst als minimale begeleiding voor zijn binnensmondse praatzang met af en toe een bezielde uitschieter. Trage aandachtsoefeningen als 'He Always Felt Like Dancing' en 'Micheline' kabbelen erg aangenaam voorbij, waarna Kozelek in het van de hak op de tak springende nieuwe nummer 'The Possum' van mompelen, via schreeuwen, richting hoog neuriën gaat.

Kozelek pakt zijn akoestische gitaar erbij en wat volgt is een blokje nog langzamer dan op plaat gespeelde songs van het bejubelde laatste album Benji, waarbij fraaie, dynamische volumeschommelingen ervoor zorgen dat zelfs het erg lange en dromerige 'I Watched the Film the Song Remains the Same' nergens saai wordt. Voor een lieflijke cover van Sonny & Chers 'I Got You Babe' komt een spontaan uit het publiek opgetrommeld meisje de rol van Cher vertolken, wat verbazingwekkend goed uitpakt.

Ver over het randje van smakeloosheid is de reeks kerstliedjes die Kozelek naar eigen zeggen vooral speelt om het publiek te irriteren. Een half uur lang speelt hij oubollige kerstkrakers van zijn pas verschenen kerstplaat (waarvan het op de manier van Swans gespeelde 'Little Drummer Boy' stiekem nog best vermakelijk is), na ieder nummer begroet door niets aan de verbeelding overlatende kreten als "No more Christmas" en "Fuck off". Kozelek heeft hier echter lak aan en gaat gewoon verder met uitlokken.

Sowieso is de zanger weer eens goed wispelturig: waar hij op het begin tussen alle puberaal klinkende fucks en shits nog vrij goed in zijn vel leek te zitten, in zijn jaszak gevonden cranberrysnoepjes uitdeelde en personen op de voorste rij knuffelde (onder wie KindaMuziks eigen Maurice Dielemans), verslechtert zijn humeur in de loop van de show en wordt zijn gedrag ronduit irritant. Het lijkt er haast op alsof hij expres zo lang doet over het stemmen van zijn gitaar en Kozelek straalt openlijk uit dat het hem allemaal zogenaamd niets kan schelen.

De helft van de zaal was ongetwijfeld weggelopen als de muziek niet zo fenomenaal was. Na het ongewenste kerstintermezzo maakt Kozelek zijn nukkige gedrag ruimschoots goed met het als een kalm briesje voorbij dwarrelende 'Black Kite', het humoristische plaagstootje 'War on Drugs: Suck My Cock' en enkele prachtige liedjes van zijn album met Jimmy Lavalle.

De foto is van vóór het optreden; ook de KindaMuzik fotograaf mocht niet één foto maken van meneer Kozelek.

http://www.kindamuzik.net/live/sun-kil-moon/sun-kil-moon-8089/25541/
Meer Sun Kil Moon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sun-kil-moon