• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Steven Wilson

Zoveel beter dan op plaat.
23 oktober 2013, De Vereeniging, Nijmegen

Tekst: Niels Waarlo

Publicatiedatum: 25 oktober 2013

Wat je ook van Steven Wilson vindt, je kunt weinig anders dan respect hebben voor de enorme hoeveelheid muziek die hij door de jaren heen heeft uitgebracht. Hij is bekend van onder andere Porcupine Tree en Blackfield, maar houdt er niettemin een solocarrière op na die de laatste jaren een steeds grotere vlucht neemt. Voldoende om de schitterende concertzaal De Vereeniging volledig uit te verkopen in elk geval.

Een luide begroeting volgt als hij, gewapend met slechts een akoestische gitaar, het podium op loopt en in zijn eentje Porcupine Treenummer 'Trains' inzet. Tot zover de kleinschaligheid, zo blijkt als voor het tweede nummer de band het podium betreedt. Vanaf dat moment is het immers tijd voor de virtuoze progrock die Wilsons solowerk kenmerkt, waarbij de nadruk uiteraard ligt op The Raven That Refused to Sing (2013).

En kijk eens aan, daar komt om de hoek kijken wat op de albums vaak verloren gaat in de klinische productie en de hang naar perfectie: lol, passie, net dat beetje emotie dat de muziek meer maakt dan alleen maar knap. Nu is het daadwerkelijk indrukwekkend. Het ene moment lijken overdonderende riffs je aan stukken te willen scheuren, even later nagelen huilende gitaren je aan de grond. Dat is niet niet alles: jazzy dwarsfluit- en saxofoonsolo's, stuwend basspel, epische koortjes... de grote instrumentenkast die de Britse multi-instrumentalist op zijn platen opentrekt blijft live niet thuis.

Ondertussen gaat met name Wilson zelf los: tijdens 'Index' rent hij bijvoorbeeld zo enthousiast als een kind op 5 december rond van muzikant naar muzikant, ondertussen gekke danspasjes en bewegingen makend. Sowieso is hij niet verstoken van de nodige humor tijdens de momenten waarop hij het publiek te woord staat, wat onder meer resulteert in een vermakelijk gesprek met iemand die tijdens zo'n ogenblik dingen begint te roepen vanuit de zaal. Het zorgt voor wat fijne afwisseling, gezien het bloedserieuze karakter van de muziek zelf.

Als traktatie laat hij nog een onaf nieuw nummer horen, het epos 'Raider II' komt (in verkorte versie) langs en in de toegift is ruimte voor een teruggreep naar de allervroegste Porcupine Treedagen met 'Radioactive Toy'. Hoogtepunt is echter het emotionele 'The Raven That Refused to Sing', dat je versteent terwijl het kippenvel onbedaarlijk over je armen stroomt. De sfeervolle visuele effecten maken het plaatje van een geweldig optreden compleet. Geen wonder dat na ruim twee uur lang geboeid luisteren, het devote publiek een ovatie geeft die minutenlang aanhoudt.

Foto uit het KindaMuzik archief door Sander Schoemaker

http://www.kindamuzik.net/live/steven-wilson/steven-wilson-960/24406/
Meer Steven Wilson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/steven-wilson