Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aan het einde van een week waarin Theo van Gogh bruut werd vermoord, waarin een recordbegrotingstekort en een volledig uit de hand gelopen oorlog in Irak werden beloond met nog eens vier jaar Bush, en waarin minister van Financiën Zalm de oorlog verklaarde aan moslimextremisten, aan het einde van die week had het Amsterdams Paradisopubliek veel zaken te bespreken.
En dat was jammer voor Allison Moorer (foto rechts), die moederziel alleen als opwarmer voor Steve Earle op het podium stond, en voor het publiek dat wél naar Paradiso was gekomen om muziek te luisteren. Jammer omdat de letterlijk en figuurlijk goedgemutste Amerikaanse fijne drie-akkoordenballades bracht die zelfs de koudste figuren kan ontdooien. De beeldschone Moorer liet zich door het babbelende publiek niet uit het veld slaan en zong vol en passie en emotie. En ze haastte zich halverwege te zeggen dat ze dus niet bij die 51% hoorde die Bush four more years gunde.
Steve Earle (foto links onder) moet na die verkiezingsavond zich ook flink pissed off gevoeld hebben, want zijn laatste platen maken duidelijk waar zijn sympathieën liggen: tegen de oorlog in Irak en tegen de macht van het grote geld. Tegen Bush dus, zoals het anti-Dubya logo op de drumkit verduidelijkte. Het openingsnummer ‘The Revolution Starts Now’ werd dan ook met de nodige postverkiezingsapathie gebracht. Maar wat een avondje electoraal uithuilen leek te gaan worden, werd uiteindelijk een twee uur durende rockshow die overliep van de positieve energie en hoop op verandering.
Earle, die er elke keer slanker en gezonder uit gaat zien en braaf water dronk gedurende het optreden, gaf het volle Paradiso een prachtig overzicht van zijn rijke carrière, van de traditionele countryplaat Guitar Town uit 1986, tot de wat rechttoe rechtaan rootsrock die hij later ging maken; van akoestische tranentrekkers tot vrolijke bluegrass. Van een verkiezingskater was dus maar heel kort iets te merken. De sfeer was goed, Earle keek tevreden naar het publiek, Allison Moorer kwam een paar nummers meezingen en in één van de toegiften werd ‘Revolution’ van The Beatles op een vrolijke wijze gecovered.
En het vooruitzicht op nog vier jaar Bush? Ach, relativeerde Earle, als de revolutie niet via het systeem (verkiezing van Kerry) kan, dan gebeurt het wel op straat. Want, zo vertelde hij een aan zijn lippen hangend Paradiso, de Vietnamoorlog is uiteindelijk ook beëindigd door de middenklasse die in opstand kwam. Dus riep hij op (ook wij Nederlanders) om onze stem te laten horen tegen die blanke, rijke mannen die soldaten sturen naar Fallujah om een heilloze oorlog te voeren. En zing! Zing tegen de machthebbers. En dat deed Paradiso ook toen Steve Earle het prachtige ‘Christmas in Washington’ inzette. “So come back Woody Guthrie, come back to us now/Tear your eyes from paradise and rise again somehow/If you run into Jesus, maybe he can help you out/Come back Woody Guthrie to us now.”
Woody Guthrie is terug en zijn naam is Steve Earle.
http://www.kindamuzik.net/live/steve-earle/steve-earle/7806/
Meer Steve Earle op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/steve-earle
Deel dit artikel: