Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Newtown is de hipste buurt van Sydney. Althans, dat vinden de bewoners zelf met een populatie die bestaat uit alles wat homo, lesbo of anderszins enorm hip is. Het straatbeeld wordt gedomineerd door allerhande uiteenlopende winkels: van Thai take-away-restaurants tot piercing shops en uitvaartondernemingen. Daar tussenin is het Enmore Theatre gevestigd, een theater in art-decostijl, dat nogal uit de toon valt bij de landerige outback-achtige sfeer die verder in de buurt hangt. Optredens deze maand: The Dandy Warhols, Martha Wainwright en vanavond Steve Earle.
De lokale editie van de Time Out kopt wat cynisch: 'Man en echtgenote terug in Sydney voor lessen in politiek correcte rock.' Dat heeft het publiek er anders niet van weerhouden om te komen. De zaal (capaciteit: 1500 man) is bijna uitverkocht. Het aura van wereldverbeteraar en geëngageerde singer-songwriter zal Steve Earle wel altijd blijven aankleven, Allison Moorer blijkt al net zo activistisch.
Al is daar aanvankelijk weinig van te merken; ze grapt over het eerste liedje dat ze ooit, als achtjarige, schreef en dat over Australië gaat met regels als "Australia is where I wanna be / With kangooroos, koalas and sea." Ze moet het van echtgenoot Earle zingen, anders laat hij haar hier achter, grapt ze. Als Moorer na een paar nummers vertelt dat dit een memorabele tournee wordt, omdat ze op vier november in Melbourne speelden toen Barack Obama tot president werd gekozen, barst er een oorverdovend gejuich uit vanuit de menigte. De volgende opmerkingen van Moorer zijn onverstaanbaar, waarna ze vertelt dat er nog een lange weg te gaan is, alvorens 'A Change Is Comin'' in te zetten.
Earle houdt zich, overeenkomstig met zijn laatste, politiek vrij neutrale album Washington Square Serenade, aanvankelijk op de vlakte met zijn politieke opmerkingen. Het duurt sowieso even voor hij op gang komt. Het publiek is sowieso wel enthousiast, maar Earle is op zijn sterkst als zijn americana wordt gemixt met hiphopbeats van zijn scratcher. Pas als de singer-songwriter zijn geluid mixt met de beats van zijn nieuwe thuis New York, is het echt raak.
Nee, hij heeft zich niet met de presidentsverkiezingen bemoeid, uit eerdere ervaringen weet hij dat het toch contraproductief is. Het engagement blijkt uit de toelichtingen bij de liedjes. Over racisme ("En jullie denken dat alleen het diepe zuiden racistisch is? Er is ook racisme in Boston, Massachusetts!"), over de doodstraf ("Amerika staat op één lijn met andere progressieve naties als China, Iran en Noord-Korea") of over immigratie ("Elk groot land is opgebouwd door immigranten").
Earle preekt voor eigen parochie, het publiek beantwoordt elke opmerking met luid gejuich. Hij beantwoordt dit met covers van Pete Seeger en Townes Van Zandt. Bij Seeger wordt het publiek geacht massaal mee te zingen, over Van Zandt vertelt Earle dat hij werkt aan een album met covers van de man. Earle zingt vervolgens een duet met Moorer in 'Days Aren’t Long Enough'. Ook mooi is 'Jericho Road', een liedje dat de singer-songwriter schreef voor het laatste album van Joan Baez.
Het mogen lessen in politiek correcte rock zijn. Maar als dat op zo'n prettige manier gebeurt, is het geen enkel probleem.
Foto Steve Earle door Ted Barron
http://www.kindamuzik.net/live/steve-earle/steve-earle-allison-moorer-983/17705/
Meer Steve Earle op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/steve-earle
Deel dit artikel: