• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Speedfest 8

Geen verrassingen bij Speedfest, maar sfeer des te meer.
23 november 2013, Klokgebouw, Eindhoven

Tekst: Ruud van Esch

Publicatiedatum: 27 november 2013

In acht jaar heeft Speedfest zich op weten te werken tot een festival dat het programma overstijgt. Ook al is de line-up stukken minder dan vorig jaar, het Klokgebouw is al vroeg op de dag goed gevuld.

Zo te horen heeft lokale stonerband Komatsu gretig gebruikgemaakt van de soundcheck. Het geluid is even zwaar als uitgebalanceerd. Strak en afgemeten volbrengt het viertal zijn show, aan het einde bijgestaan door de eigen gitarist, die herstellende is van een hartoperatie. Vrijwel alles klopt aan Komatsu, misschien dat de band daarom wat scherpe randjes mist.

In het kielzog van onder meer Graveyard probeert ook Scorpion Child een graantje van de jarenzeventighype mee te pikken. De statische band mist de kwaliteiten om boven het maaiveld uit te steken. En het is nog wat te vroeg voor de entertainmentkunsten van zanger Aryn Jonathan Black, die over een dijk van een hardrockstem beschikt. Dan heeft Monstertruck het beter begrepen. De Canadezen begeven zich in soortgelijk vaarwater maar scoren aanzienlijk hoger op gedrevenheid. De spelvreugde spat van het podium en ook de samenzang van de bassist en de gitarist overtuigt moeiteloos. Show voor de show is niet aan Monstertruck besteed, de muzikanten gaan volledig op in hun instrumenten, terwijl ze een eerbetoon aan classic rock brengen.

Een ander bekend recept wordt geserveerd door Bullet [foto top pagina], de Zweedse band die kan doorgaan voor het kleine broertje van Airbourne. De riffs van de band lijken stuk voor stuk uit het brein van Angus Young ontsproten. Wat Bullet daar nog aan toevoegt is een Zorro met overgewicht als frontman, wiens uithalen die even hysterisch als aanstekelijk werken. Na een mat en weinig afwisselend begin van de dag komen de Zweden als geroepen.

Speedfest is de plek waar antihelden met een ongunstige grimas, spuuglelijk rood schoeisel en een over de broekrand bungelende vetrol verafgood worden. Volledig terecht, in het geval van Valient Himself , frontman van Valient Thorr [foto rechts]. Dit constant toerende beest lijkt nog elk optreden bloeddorstiger te worden. De twin-leads van de gitaristen zijn feilloos en de ritmesectie gaat het hele optreden tekeer alsof het nooit meer morgen wordt. Ook al weet je op voorhand dat eerdergenoemde hogepriester het publiek tot knielen dwingt, het blijft een uiterst vermakelijke vertoning. Niet in de laatste plaats door zijn hyperactieve geraaskal. Hoewel de uitstraling van het zooitje ongeregeld definieert, dwingt het optreden niets dan respect af. De eerste voltreffer is uitgedeeld. Valient Thorr en Speedfest zijn een gouden combinatie.

Wat gaan ze gemist worden, de veteranen van Tech-9. Al meer dan dertig jaar Eindhovens punktrots en nog nooit een slechte show gespeeld. Vandaag trekt de band er onvermijdelijk de stekker uit. Echter niet zonder de boel nog één keer op stelten te zetten, zij het met gemengde gevoelens. Nog één keer 'Keep on Running', het aan Onno Cromag opgedragen 'We Will Remember You', 'Johnny', en de covers waardoor Tech-9 velen bekend maakte met The Cockney Rejects ('Oi! Oi! Oi!') en The Business ('The Real Enemy'). De pit gaat hard tekeer en boegbeeld Hein Hendriks maakt nog één keer gebruik van zijn kwaliteiten als volksmenner door publiek op het podium te vragen, het er weer af te sturen en een nummer later opnieuw uit te nodigen. Met allereerste en tevens beste Tech-9-nummer 'Survival' valt het doek voor de band die dik drie decennia favoriet was bij punkers, skinheads en hardcorepubliek.

Bliksem maakt met zijn strakke show op de Thrashers Stage duidelijk dat de band een groter podium had verdiend op Speedfest. Elke noot die de Vlamingen spelen is gemeend en daarom valt alles op zijn plek. De klassieke thrash metal met een modern randje dankt zijn onderscheidend vermogen aan de even ruige als vrouwelijke stem van Peggy Meeussen, die door jaren intensief spelen nog immer groeit in haar rol als frontvrouw.

De kwakkelende livereputatie ten spijt zet Agnostic Front [foto links] vandaag toch een solide show neer. Met dank aan de 'jonkies' in de band, want zoals bekend is Vinnie Stigma meer een mascotte dan een stergitarist. Zanger Roger Miret doet met zijn hoofdband denken aan die andere overjarige punker die teert op een ver verleden: Mike Muir. Hoewel je je kunt afvragen hoe geloofwaardig Agnostic Front nog is - de bevlogenheid van hardcore leent zich niet voor een lange carrière - heeft de band genoeg hits op zak om een groot publiek te vermaken. Vanaf 'Friend or Foe' gaat het goed los en dat blijft het hele optreden onveranderd.

Kyuss Lives gaat tegenwoordig door het leven als Vista Chino. Hopelijk komt daarmee een einde aan het flauwe gekonkel om de bandnaam, wat de aandacht afleidt van het heugelijke feit dat de stichters van de desert rock weer goed op stoom zijn. De chemie tussen de muzikanten is er nog steeds en met drie topalbums om uit te putten is het makkelijk scoren. Een paar nummers in de set geeft 'Gardenia' net de vonk die nodig is om het optreden een niveau hoger te brengen. De stonerband die iedereen mijlenver achter zich laat, zet Speedfest in vlam.

Zo is ook deze editie precies zoals je op voorhand zou verwachten: een weinig verassend maar sfeervol dagje rouwdouwen.

Foto's uit het KindaMuzik archief door Niels Vinck en Joost Doensen

http://www.kindamuzik.net/live/speedfest/speedfest-8/24502/
Meer Speedfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/speedfest