• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Speedfest 6

Sterke Nederlandse inbreng tijdens warm bad voor conservatieve rockliefhebbers.
10 december 2011, Klokgebouw, Eindhoven

Tekst: Ruud van Esch en Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 13 december 2011

Hoewel het pas halverwege de middag is, mag Vanderbuyst zich verheugen in een grote zaal die snel volloopt. De gaten in het publiek die er bij opener 'Black and Blue' nog zijn, worden rap gevuld. De positief gestemde hardrock werkt aanstekelijk, niet in de laatste plaats vanwege de enorme drive waarmee de band speelt. Het vele optreden heeft zich vertaald naar een zeer goed geolied trio waar het speelplezier vanaf spat. Dat de Thin Lizzycover 'Don't Believe a Word' naadloos in de set past, is een teken aan de wand: Vanderbuyst is een band om trots op te zijn.

Ook Gewapend Beton (bovenste foto) blijft goed overeind voor het grootste publiek waar de band ooit voor stond. Aanvankelijk is er weinig beweging in de zaal te krijgen, maar wanneer men 'Alles in de Fik' in de strijd gooit, komt er schot in de zaak. Ondanks een haperend nieuw nummer weten de Amsterdamse punkers de zaal voor zich te winnen met een set zinderende punk. (RvE)

De goede prestaties van de Nederlandse afvaardiging worden voortgezet door Orange Sunshine. Stonerrock zullen de meeste mensen het noemen; zelf prefereren de Hagenaars de term 'motorrock'. Het gaat om smerig groovende rock vol lange gitaarsolo's op hoog volume, die schatplichtig is aan bands als Blue Cheer. Zelfs de voor die periode kenmerkende cover van een rock-'n-rollstandaard komt voorbij in de vorm van 'Train Kept a Rollin''. (MtH)

Hoe je maximaal schijt aan alles kunt hebben laten Dwarves even later zien. Dat het geluid een grote puinzooi is deert de band niet, zolang Blag Dahlia zich maar kan vermaken met het publiek. Binnen drie nummers wordt hij letterlijk op handen gedragen en even later besteedt hij een refrein uit aan fans door de microfoon het publiek in te smijten. Je zou te midden van dit alles bijna vergeten dat de band nog een aardige rij goede meezingers op z'n naam heeft staan.

Rock-'n-roll is een genre dat niet verlegen zit om middelmatige poseurs niet verlegen zit. Dan is het goed als er een band als The Hookers voorbijkomt om orde op zaken te stellen. Op de Thrashers Stage geeft het zooitje ongeregeld een van de beste shows van Speedfest weg; hard, meedogenloos en ongemanierd gaan The Hookers tekeer. Hoewel de band al eens uiteenviel is en te kampen heeft gehad met een komen en gaan van muzikanten, staat de huidige bezetting te spelen alsof men nooit anders gekend heeft. Akkoorden worden met grof geweld van de gitaar geharkt terwijl frontman Rock 'n' Roll Outlaw venijnig en met gevaar voor ieders leven het publiek intimideert. Als er dan toch over bier en naar de kloten gaan gezongen moet worden, is dit de manier. (RvE)

Op de afscheidstournee van De Heideroosjes zouden wat harde noten te kraken zijn over de waarde die de muzikale nalatenschap van de Limburgse poppunkers heeft. Maar op Speedfest gaat het er toch vooral om dat je als band een feestje kan bouwen en dat lukt De Heideroosjes moeiteloos. De band is sinds zijn begintijd niet van bezetting veranderd en dat is te merken: zowel in samenspel als podiumpresentatie zijn De Heideroosjes een geoliede machine. Marco Roelofs is bovendien een uitstekende frontman, die het grote publiek met gemak bespeelt. De conclusie luidt dan ook dat Nederland één van zijn betere liveacts gaat verliezen.

Pentagram (bovenstaande foto) lijdt al vanaf de oprichting begin jaren zeventig onder de onvoorspelbaarheid van frontman Bobby Liebling. Na vele jaren lijkt hij dan eindelijk zijn verslavingen echt onder controle te hebben: Pentagram leverde eerder dit jaar het zeer acceptabele Last Rites af en toert al een flinke tijd in dezelfde samenstelling. Dat werpt zijn vruchten af, want de band speelt op Speedfest beduidend beter dan dat op Roadburn. Feit blijft dat Liebling als vocalist het niet meer heeft, maar de geweldige riffs van Victor Griffin compenseren dit afdoende.

Rise and Fall (bovenstaande foto) doet wat het moet doen: met een partij loodzwaar groovende sludgecore het publiek omver beuken. Dat de belangstelling wat tegenvalt - Rise and Fall is wat te veel metal voor een groot deel van het Speedfestpubliek, dat liever naar The Reverend Horton Heat gaat - weerhoudt de band er niet van zich er vol in te gooien; zanger Björn eindigt het concert met een wond op zijn voorhoofd. Er wordt redelijk wat materiaal van het in maart uit te komen album Faith gespeeld. Het lijkt wat melodieuzer dan de oude songs en is hoe dan ook al goed ingestudeerd. (MtH)

Juist omdat The Reverend Horton Heat zich niet houdt aan het strikte psychobillystramien, is het trio een graag geziene gast op festivals. Op Speedfest voelt de band zich als een vis in het water. Toch weet het routinematige optreden niet te overtuigen. 'Psychobilly Freakout' is de hit die de boel op gang moet krijgen, maar door een gebrek aan energie wil het niet van de grond komen. En zelfs wanneer The Reverend op de contrabas van Jimbo Wallace gaat staan komt dat over als een verplicht nummer. Het optreden is eerder een soundtrack voor het drinkgelag van de Speedfestbezoekers dan een spetterend spektakel.(RvE)

The Sonics (bovenstaande foto) zijn oud; de hoogtijdagen van 'de eerste garagepunkband' liggen in het begin van de jaren zestig. Dat is een probleem voor een band wiens roem vooral ligt in de ongelooflijke hoeveelheid energie die hij in klassieke nummers als 'The Witch' en 'Strychnine' wist te stoppen. Het schijnt ook juist om die reden te zijn dat de band de reünieboot lang afgehouden heeft. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en The Sonics geven sinds een aantal jaar weer af en toe een concert. Daarbij zijn ze zo slim niet eens te proberen de energie van toen te vangen. De arrangementen zijn een versnelling lager gezet, waardoor The Sonics vaak heel erg klinken als de rock-'n-rollacts waar ze destijds fan van waren. Prima oplossing, want de groep zet in die modus een prima show neer. (MtH)

Discharge heeft een periode gekend waarin het zijn goede naam te grabbel gooide met matige optredens. Samen met Varukerszanger Rat is de band weer teruggekeerd naar het oorspronkelijke geluid en dat levert ook op Speedfest een harde show op. De vele d-beathits worden in hoog tempo afgewerkt, vooraan grijpt het publiek de kans om de boel eens flink op stelten te zetten. (RvE)

Peter Pan Speedrock programmeert zichzelf uiteraard op een goede plek op het eigen festival. Een feestje bouwen lukt de Eindhovenaren altijd wel en dat geldt zeker als ze op een festival vol eigen fans spelen. Maar na de vele duizenden shows die Peter Pan Speedrock in Nederland in de afgelopen jaren heeft gegeven, is de verrassing er natuurlijk wel een beetje af.

Ook Monster Magnet (onderstaande foto) heeft de laatste tijd redelijk intensief getoerd in Nederland. Bovendien heeft de band rond Dave Wyndorf betere tijden gekend. Het hoogtepunt in de carrière van de band wordt meestal gelegd bij het album Dopes to Infinity uit 1995. Combineer die twee feiten met een nieuwe trend en daar is een oplossing: speel Dopes to Infinity integraal. Dat er op Wyndorf na niemand van de line-up van toen meer in de band zit, is niet zo'n probleem; Monster Magnet is altijd al Dave Wyndorf geweest. Het wreekt zich dat iedereen zich nog herinnert hoe goed Monster Magnet destijds live was. Het intense charisma dat opgefokte rockgod Wyndorf toen had, heeft de dikke post-overdosis-Wyndorf niet meer. Ook in een meer routineuze uitvoering, blijft Dopes to Infinity wel een klassieker pur sang, zodat er tijdens de uitvoering van het titelnummer genoeg reden is om te crowdsurfen met rolstoel en al.

Toch is het grote kritiekpunt op dit Speedfest dat de programmering hoofdzakelijk een warm bad voor conservatieve rockliefhebbers is. De geprogrammeerde bands hebben een lange staat van dienst, wat er voor zorgt dat er geen echte uitglijders zijn. Maar de regelmatige concertbezoeker - en het merendeel van de Speedfestgangers kan tot die categorie gerekend worden - werd deze keer ook zelden tot nooit verrast. Wel is het positief om te zien hoe goed de Nederlandse inbreng het doet in dit internationale veld. (MtH)

Foto's uit kindamuzik archief van Niels Vinck (Gewapend beton, Pentagram, Rise and Fall), Hans van der Linden (The Sonics) en Laura Thijssen (monster Magnet)

http://www.kindamuzik.net/live/speedfest/speedfest-6-1045/22358/
Meer Speedfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/speedfest