• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Slipknot

Beste nu metal maakt kolkende massa.
06 juni 2005, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Bas Verbeek

Beeld: Ron van Rutten

Publicatiedatum: 08 juni 2005

Geen grote plateaus op springveren, geen andere additionele attributen. Zelfs de outfits van Slipknot zijn niet meer zo uitbundig als in de tijd van de rode overalls waarin zo hard mogelijk werd geschreeuwd en zo snel mogelijk werd geragd op de instrumenten. Maar ook al lopen de volwassen pubers uit Iowa alweer een jaar in deze nieuwe stijl naar aanleiding van Vol. 3: The Subliminal Verses, de energie is er nog steeds wél op een maandagavond in Paradiso.

En eindelijk is dat een waardige locatie om het Slipknot-geluid te laten horen. Drie jaar geleden stond de band nog in de Heineken Music Hall, vorig jaar nog in het voorprogramma van Metallica, waar het geluid gelijk was aan over straat rollende verfblikken, en daarna nog in Ahoy, waar het geluid ook al niet te best was. Maar als je als band geld wilt verdienen moet je natuurlijk doorgaan, dan maar op een kleinere locatie. En zoals Paradiso gewend is bij grote namen, begint wordt het concertschema stipt afgewerkt.

Dat betekent om half acht een saai concert van Shadows Fall. Rechttoe rechtaan metalcore waar weinig aan te beleven is. Het is moeilijk om op te vallen in het genre bewijst deze band, die vorig jaar op Dynamo in Nijmegen vroeg in de middag ook het publiek niet kon bekoren. De frustratie van de zanger met enorm lange dreadlocks wordt in een rechte straal uitgekotst, zonder dat er echte muzikale energie van het podium afspat.

Dat is bij Slipknot wel even anders. Stipt om half negen komt de band, zwart in het pak en natuurlijk gemaskerd, en alsof iemand de stop uit de Paradisovloer trekt, kolkt de mensenmassa heftig door elkaar heen. Haren gaan rechtovereind staan als deze energie losbarst. En echt niet alleen de voorste rij is enthousiast. De fanatieke aanhang gaat tot achterin de zaal plat voor deze nu metalband. Ook met het muzikaal meer volwassen werk van het laatste album, waarin meer ruimte is voor melodie en serieuze passages. Als dat echter de overhand krijgt zo midden in het optreden komt er een klein dipje. Het is begrijpelijk dat de band afwisseling wil, maar als ze zodanig serieus worden dat ze hun maskers afdoen is het neuspeutertijd. Wel hebben de muzikanten een geschminkt gezicht in de stijl van een moddermasker (exclusief komkommer), toch verdwijnt hier een stukje Slipknotmagie.

Ook jammer is dat er weinig gebruik wordt gemaakt van de percussiesets. Een toevoeging die Slipknots energie juist zo compleet maakt. De trommelsets worden vaker gebruikt om op te staan en overheen te hangen om te headbangen, dan om op te rammen. Dat is jammer, zeker als je merkt dat een van de percussionisten (de clown) niet aanwezig is omdat hij thuis voor zijn zieke vrouw moet zorgen. Dan is er juist geen tijd om arrogant op de rand van het podium de clown uit te hangen. Maar na het eerder besproken dipje komt er een lading werk van het succesvolle album uit 1999. De herkenbaarheid zorgt weer voor een moshpit van voor tot achter en dj Sid Wilson slooft zich in positieve zin eindelijk uit om heen en weer te rennen tussen zijn turntables en een van de trommelsets. Nog even met z’n allen op de hurken om vervolgens tegelijk de lucht in te springen (het blijft een mooi zicht) en even later is het afgelopen. Slechts een uur en een kwartiertje fuck you’en en motherfuckeren. Buiten is het nog licht.

http://www.kindamuzik.net/live/slipknot/slipknot-9711/9711/
Meer Slipknot op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slipknot