Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In de begindagen van Shearwater, alweer zo'n vijftien jaar geleden, maakte de band ingetogen folkpop. Na The Island Arc Trilogy, een trilogie van platen met als verbindend thema het leven op eilanden, verschoof de muziek meer richting rock. Op het dit jaar verschenen, uitstekende Jet Plane and Oxbow pakt Shearwater nog grootser uit met keyboards en galm. De natuurthema's van ornitholoog en frontman Jonathan Meiburg maken naar eigen zeggen plaats voor protestsongs over de haat-liefdeverhouding met zijn vaderland Amerika.
Het brengt de band voor de tweede keer naar een goed gevuld Vera. Ook op het podium pakt de groep flink uit: nog voordat ook maar een song gespeeld is, maakt een rookmachine al overuren. Futuristisch ogende palen verlichten het podium in primaire kleuren. Vanaf de eerste zalvende keyboardtonen van 'Prime' is het geluid perfect in balans, zodat zelfs het spel van de mysterieus ogende bassiste niet ondersneeuwt.
Uiteraard ligt de nadruk op nummers van Jet Plane and Oxbow. En hoewel het in de eerste paar songs de kant van het klakkeloos naspelen van de plaat lijkt op het gaan, neemt de band gaandeweg het optreden toch meer afstand van dat enigszins klinische begin. Meiburg praat tussendoor steeds meer met het publiek en durft zich daarbij zeer kwetsbaar op te stellen over zware thema's. Daarnaast benut hij het niet geringe bereik van zijn karakteristieke falsetstem in steeds weidsere zanglijnen, iets wat ook een groter publiek kan aanspreken.
Op de indrukwekkendste momenten van het concert blijkt hoe bedrieglijk toegankelijk het materiaal van de laatste plaat eigenlijk is, zoals tijdens sfeervolle en ruimtelijk klinkende duels tussen gitaren en toetsen, waarin invloeden als krautrock en new wave evident aan de oppervlakte komen. Of wanneer Meiburg van het geijkte songpad afwijkt met enigszins krassende en van fuzz doordrenkte gitaarklanken, met als fraaiste voorbeeld het euforische 'Radio Silence'.
Tijdens het met boeiende, na-ijlende gitaargeluiden opgesierde, dromerige slotnummer 'Stray Light at Clouds Hill' trekt Meiburg, hoe toepasselijk, handschoenen met lichtjes aan. Vanaf het bijna donkere podium schijnen de groene lichtstralen sfeervol de zaal in. De toegift verloopt ook niet alledaags, met een drietal fraaie covers van David Bowies Lodger, die verrassend goed in de set passen. Op die manier mondt de aanvankelijke degelijkheid van het optreden steeds meer uit in avontuur, met als gemene deler van begin tot eind uitstekende songs. Knap gedaan.
Foto's van Vera huisfotograaf Marc de Krosse
http://www.kindamuzik.net/live/shearwater/shearwater-1971/26786/
Meer Shearwater op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/shearwater
Deel dit artikel: