• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Scram C Baby

De kwaliteiten van Scram C Baby blijven goed bewaarde geheimen.
04 maart 2004, Vera, Groningen (NL)

Tekst: Jurgen Tiekstra

Beeld: Peer (Vera)

Publicatiedatum: 14 maart 2004

Puntgaaf. Opzwepend. Recht door zee. Fris. Rock-'n-roll met een vleugje pop. Scram C Baby legde in december 2003 een urgent klinkende plaat van 29 minuten neer. Love Is Not Enough roept het beeld op van jonge honden die de wereld aan het bestormen zijn. Geheel in overeenstemming met de context van vele huidige meer (The Libertines, The Thermals) of minder (The Strokes, Gem) rammelende rock-'n-rollmachines.

De vier bandleden van Scram C Baby staan daar echter buiten. Het zijn bedaarde mensen, met een ietwat melancholische uitstraling. Bovendien draaien ze al een tijdje mee: vier albums heeft de band, in sterk wisselende bezetting, inmiddels volgespeeld. Scram C Baby bestaat hiernaast uit mannen die het gezinsleven boven een lange tour stellen en meer tijd steken in andere projecten (Solex, Bauer, beeldende kunst) dan in de gezamenlijke band. Urgentie is meer op de muziek van toepassing dan op de band zelf. Scram C Baby lijkt goed uit de voeten te kunnen met de achteloosheid waarmee veel Excelsior-bands behept zijn.
Zo krijg je een band die weinig optreedt, cd's uitbrengt in zeer kleine oplages (op het moment is geen cd meer te verkrijgen) en een slecht gevuld Vera. De matige opkomst komt wellicht ook door het bekende feit dat Scram C Baby gewoon is niet langer dan een half uur het podium te betreden. Ditmaal wees de klok na afloop zo'n vijfenveertig minuten aan.
In die tijdsspanne werden een vijftiental nummers uitgespuwd, in sneltrein vaart. Zonder poespas of meer dan enkele gemompelde woorden tussen de nummers door. Het materiaal van de laatste plaat lag aan de basis van het optreden, aangevuld met enkele nummers van het tweede en meest succesvolle album Et Maintenant... Le Rock. Hierbij viel de kwaliteit van vooral het nieuwe materiaal weer op. De sterke melodieën van zanger John Cees Smit, die zich verkrampt vastklampte aan de microfoon alsof hij daarin zijn redding had gevonden, ondersteund door heerlijk vitale garagerock, leverden aangename muziekmomenten op. De muziek werd met de nodige nonchalance gespeeld. De songs zijn luchtig, maar hebben een langere houdbaarheidswaarde, op enkele zwakkere broeders na.

Het is jammer dat Scram C Baby niet meer geeft. Dat de band niet brutaler is, niet meer in de optredens stopt, niet meer in de promotie. De muziek leent zich voor een minder onopvallende rol. Aan de andere kant is de ingetogenheid van de band iets wat charme opwekt. De consequentie bestaat eruit dat de kwaliteiten van Scram C Baby goed bewaarde geheimen blijven.

http://www.kindamuzik.net/live/scram-c-baby/scram-c-baby-5404/5404/
Meer Scram C Baby op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/scram-c-baby