• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Scott Colley Quartet @ SJU Jazz Festival

Pianist Jason Moran en zijn spijkerkunst.
04 maart 2004, Vredenburg, Utrecht (NL)

Tekst: Remco Takken

Publicatiedatum: 08 maart 2004

Kan dat wel, een nummer in twee tempo's tegelijk? Dat je niet kunt beslissen of je luistert naar een trage ballad, of een dansbaar springlied? Het bestaat wel degelijk. Dat bewees vorige week contrabassist Scott Colley met zijn compositie Simultaneity. Tijdens het SJU Jazz Festival in Utrecht viel het Amerikaanse jazzkwartet rond Colley in twee helder te onderscheiden stukken uiteen. Een slepend duwbotengeluid met daaroverheen een razende hogesnelheidstrein. En het klonk nog logisch ook.
Dat is erg knap. Meestal echter leidt overdreven complexiteit niet tot pakkende ideeën of meeslepende melodieën. De jazzers die het wél klaarspelen, worden jammer genoeg vaak overschaduwd door luidruchtiger collega's. Maar gelukkig is er het SJU Festival, dat programmeert op muzikale inhoud, en niet op acrobatiek en vuurspuwerij. Want dit bijzondere muzikale moment kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Bandleider Colley was al eerder te zien op het SJU Festival, maar toen als ingetogen sideman achter de al jong legendarische saxofonist Chris Potter.

Colley is namelijk een veelgevraagd begeleider in New Yorkse jazzkringen. Voor zijn eigen groepen kan hij als wederdienst dan ook vragen wie hij wil. Zijn huidige pianist, Jason Moran, is in Amerika al een paar jaar een van de meest besproken jonge jazzpianisten. In 2002 verraste hij op North Sea samen met de stokoude Sam Rivers. Moran is een autoriteit op zijn instrument, en zet een stevig stempel op iedere groep waarmee hij speelt. Wat hij doet is eigenlijk geen pianospelen, hij spijkert zijn muzikale visie stevig in het klankbeeld. En het levert prachtige muziek op, die spijkerkunst.
Het is te vergelijken met zo'n pinnetjesbord waar je je hoofd of hand in duwt. Met ieder loopje laat Jason Moran iets meer van zijn eigen gezicht zien. Met Morans draadscherpe pointillisme zat er voor trompettist Ralph Alessi, drummer Bill Stewart en bassist Scott Colley eigenlijk niets anders op dan zichzelf zo goed mogelijk staande te houden. En dat leverde spannende momenten op.
Soms leek de groep helemaal los te spelen van zijn pianist. Dit schijnbare bewijs van innerlijke wrijving in de band was precies wat Colley's muziek nodig had. Het was een beetje Moran tegen de rest. De zwarte pianist met een slobberpak en een ouderwetse hoed op, leek dan extra zwart. Of waren de anderen zo wit? Hoe het ook zij, alles klopte.

Het antwoord op de vraag waarom deze groep niet veel bekender is, is pijnlijk simpel: het Scott Colley Quartet treedt nooit lange tijd achter elkaar op in dezelfde bezetting. Na een paar maanden waaieren al die grote talenten weer uit als begeleiders in andere groepen. Een troost: het volgende kwartet bevat ongetwijfeld weer andere giganten. En dan moet je er gewoon weer bij zijn.

http://www.kindamuzik.net/live/scott-colley-quartet/scott-colley-quartet-sju-jazz-festival/5341/
Meer Scott Colley Quartet op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/scott-colley-quartet