Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is ieder jaar weer een wonderlijk gezicht hoe Werchter begin juli wordt overspoeld met campings, dixies, tenten en de bijbehorende muziekliefhebbers. Liefst honderdveertigduizend unieke bezoekers telt versie 38 van Rock Werchter, dat zich vooral van de voorgaande twee jaar onderscheidt door… het weer. Aangenaam warm, met op zondag een paar druppels regen en een stevig briesje. Ideale omstandigheden voor het festival: ook beneden 35 °C blijven er nog genoeg verbrande neuzen over. De Main Stage kent een continue programmering, terwijl The Barn en Pyramid Marquee elkaar afwisselen. Bij laatstgenoemde is het aangenaam vertoeven op een piramidevormig zitgevaarte voor de tent. Binnen kijken kan ook, maar het videoscherm bewijst die chillende luisteraars de grootste dienst.
Pittige wijven
Altijd een goed tijdverdrijf: een nieuwe grande dame in de muziek spotten op festivals, bij voorkeur eentje met een stem als een klok, die schijt heeft aan rest van de wereld. Rock Werchter biedt verschillende kandidaten die aan deze functieomschrijving voldoen. Bat for Lashes, podiumnaam van de Britse Natasha Khan, vormt vocaal gezien een combinatie tussen Sharon den Adel (Within Temptation) en Kate Bush, maar ze vervangt het stevige gitaarwerk door een betere beat. Qua kapsel is ze het evenbeeld van Adele, haar teksten en algehele verschijning zijn echter mysterieuzer. Katy B, een andere Britse, is nog meer van de beats. Ze overschreeuwt zichzelf zo nu en dan, trekt Beyoncé-achtige registers open en weet tegelijkertijd het publiek goed op te zwepen. Enige minpunt is de overload aan bekende intro's die de zangeres en dj in een battle over de luisteraars uitstorten. Anna Calvi [bovenste foto] completeert het UK-based trio. Het haar strak in de lak, knalrode lippen en dito stiletto's. De elektrische gitaar lijkt bijna te groot voor haar, maar als dit frêle dametje haar mond opentrekt, blijkt ze over een strot te beschikken waar menig operazangeres jaloers op zou zijn.
Poezelige meiden
Naar het tegenovergestelde van bovenstaand profiel hoef je vaak niet te zoeken: op elk festival staan wel vrouwen met lieve liedjes, die giechelen om hun eigen grapjes en lang niet altijd even trefzeker zijn met hun muziek. Lana del Rey, de retrogodin die van haar troon viel bij de eerste liveoptredens, probeert op Rock Werchter enige schade in te halen. Dat doet ze lang niet verkeerd, al is het alleen al omdat ze redelijk zuiver zingt. Publieksfavoriet 'Video Games' wordt echter grondig verknald door het popsterrenmoment in het publiek, dat ze zichzelf blijkbaar niet wil ontzeggen. Daar heeft Regina Spektor [foto hierboven] dan weer geen last van: die komt gewoon niet achter haar piano of keyboard vandaan. Het is fascinerend om te zien en te horen hoe goed zij haar stem kent en hoe ze die weet te gebruiken op het podium. Haar melodietjes hebben stuk voor stuk iets huppelends. Dat is leuk en aardig, maar soms een beetje té zoetsappig, zeker met haar standaard suikerzoete glimlachje bij het bedanken van het publiek.
Womanizers
Het is een close tie tussen Ben Howard en Ed Sheeran. Laatstgenoemde is nog wat aan de jonge kant om als echte womanizer te worden bestempeld, al weerhoudt dat de hordes madammekes van 14+ er niet van om zich massaal naar zijn optreden te begeven. De adoratie voor Howard is makkelijk te begrijpen gezien de universele liefdesliedjes die hij ten gehore brengt. Zoetsappigheid blijft gelukkig achterwege en het moet worden gezegd: Howard gaat goed los in de Pyramid Marquee.
Op het podium biedt Sheeran echter meer vermaak. Hij is energieker, betrekt zijn publiek (soms iets te lang) bij het optreden en is duidelijk meer met muziek bezig dan met de jonge meiden die vooraan staan te zwaaien. Respect verdient de roodharige, jonge zanger voor het uitrekken van het een-na-laatste nummer als één van zijn gitaarsnaren breekt. Minutenlang rapt en springt hij tijdens 'You Need Me (I Don't Need You)' over het podium en hij heeft daarna genoeg adem over voor het breekbare 'The A-Team'. Ondanks de lichte zomeravond blijkt dit een waardige afsluiter, aanstekers en oplichtende telefoons incluis. Gezegend met een prachtstem, dat is James Morrison [foto hierboven], van wie velen zich ongetwijfeld afvragen waarom hij überhaupt staat ingetekend. Zijn tent is leger dan die van Sheeran, hij is minder een artiest dan een zanger, en toch zet Morrison in zijn genre een goede show neer. James Vincent McMorrow is met een uniekere stem begiftigd. Met dito baard en stem is hij zijn naamgenoot in alle opzichten de baas. Een juweeltje dat volgend jaar hopelijk primetime staat te schitteren.
Gouwe ouwe, al dan niet tussen wal en schip
Soms zou je willen dat bands een jaar oversloegen bij de verdeling van de grote festivals. Het optreden van Pearl Jam voedt die gedachte. Een gedegen optreden als je liefhebber bent, zeker, maar voor een headliner geeft de band te weinig. Misschien is het een idee voor organisator Herman Schuermans om Eddie Vedder volgend jaar alleen op de Main Stage te zetten. Snow Patrol [foto hierboven] speelt zacht en heeft bovendien last van Knife Party, even verderop. Het feit dat de band op zondagavond speelt helpt ook niet, gezien de afscheidsdrankjes die al volop worden ingenomen. Afsluiter Red Hot Chili Peppers heeft daar dan weer geen last van en geeft gewoon een knalshow. Ook oudgedienden dEUS en Dropkick Murphy's doen wat ze moeten doen: goede muziek spelen en een feestje bouwen - bij 'No Nay Never' wordt de eerste pit gesignaleerd.
Getipt voor RW13
Een nieuwe generatie festivalbands is rijzende. Editors liet vorig jaar al horen makkelijk het hoofdpodium aan te kunnen en ze prolongeren deze kwalificatie met verve. Nieuwkomer Alabama Shakes moet ook vooral zo doorgaan. Janis Joplin ontmoet Aretha Franklin op het podium en samen zien ze dat het goed is wat zangeres Brittany Howard eruit knalt. Het is fikken in de brandende zon met de Shakes en dat voelt prima. Eveneens een feestje: The XX. Relaxed, lekkere basloopjes en optimale samenzang herstellen het vertrouwen in het hoofdpodium weer een beetje. Onbegrijpelijk dat Mumford & Sons [foto hieronder] dit jaar maar een uur speeltijd krijgen. Anderhalf of twee uur was beter geweest en had de opbouw van het optreden meer recht gedaan. Vlekje aan de strakblauwe luchten van het Londense kwartet is 'Little Lion Man', dat tegenwoordig meer weg heeft van een stadionmeezinger dan van een gevoelige snaar. Afsluiter 'The Cave' brengt die magie gelukkig nog wel.
Klein maar fijn
Een paar kleine en fijne verrassingen op Rock Werchter dit jaar. Noah and The Whale [onderste foto] combineren folk en electro met lustige liedjes over het leven. Niet verwonderlijk dus dat zowel openingsknaller 'Your Life Is Your Life' als hekkensluiter 'L.I.F.E.G.O.E.S.O.N' uit volle borst worden meegezongen. Aan deze ontspannen, jongensachtige charme kan Beirut nog wel een voorbeeld nemen, afgaand op het laatste album. In The Barn zorgt de band onder leiding van Zach Condon bij het gros van het publiek echter voor een openbaring. Met de flair van Kyteman en het enthousiasme van Shantel geven de muzikanten een show weg die zijn weerga niet kent qua sfeer. Het lijkt Condon zelf ook een tikje te verrassen, wat het gevoel eigenlijk alleen maar meer lading geeft. Kitty, Daisy & Lewis, twee zussen en hun broer, zijn niet verrast. Wel gelikt en absoluut niet elektronisch, maar ze brengen wel degelijk fijne boogie. Een glitterjurk achter de drums, een Jamaicaanse trompettist als special guest en vooral die lekkere polygoonsound maken het een genot om deze muzikale siblings in een volle bak aan het werk te zien.
Plain weird
Een andere omschrijving is er niet echt voor het Zuid-Afrikaanse Die Antwoord: plain weird. Een optreden van dit duo valt te omschrijven als muzikaal ramptoerisme: je wilt niet kijken, maar je doet het toch. 2Unlimited op speed is misschien ook wel een goede typering. De beats en de muziek pleiten voor Die Antwoord; het feit dat ze overal standaard 'fuck' tussendoor gooien wat minder. Ronduit hilarisch en tegelijkertijd getuigend van bijzonder slechte smaak is de cover van Enya's 'Orinoco Flow'. Duizend keer 'Sail away motherfucker!' horen doet nu eenmaal meer met je lachspieren dan met je waardering voor goede muziek.
Foto's uit het KindaMuzik-archief door Bart van den Hoogenhoff (Anna Calvi, Mumford & sons), Tim Broddin (Regina Spector), Ilvy Maijen (James Morrison), Renate Beense (Snow Patrol), Charlona Teerlink (Noah & the Whale)
http://www.kindamuzik.net/live/rock-werchter-2012/rock-werchter-2012/23046/
Meer Rock Werchter 2012 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rock-werchter-2012
Deel dit artikel: