• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

P.I.L.

John Lydon als innemende ouderling
07 oktober 2015, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Jaks Schuit

Publicatiedatum: 12 oktober 2015

Een kwartier later dan aangekondigd lopen gitarist Lu Edmonds, bassist Scott Firth en drummer Bruce Smit het podium op. Alleen het centrale deel van het podium is verlicht. Onder luid applaus stapt John Lydon even later in de schijnwerper. Hij legt zijn tekstboek op een muziekstandaard en sneert de openingsregels van 'Double Trouble' de zaal in. Public Image Ltd, vooral bekend als PiL, opent het concert in Paradiso in grootse stijl. "What, you fucking nagging again?"

'Know How' is het volgende nummer van het dit jaar verschenen album What the World Needs Now. PiL maakt nog steeds postpunk, experimenteert met reggae, dance en dub en komt tot een volledig eigen en uniek geluid. Bij 'Betty Page' valt op dat de band strak speelt en dat Lydon goed bij stem is.

Pas na zeven of acht nummers neemt Lydon de tijd voor een praatje. Hij groet Amsterdam, klopt met zijn vuist op zijn hart en oogst sympathie met deze eenvoudige maar duidelijke gebaren. John Lydon is al tientallen jaren een fenomeen. Vanaf 1975 schopte hij met Sex Pistols tegen elk heilig huisje in Engeland. De rijke bourgeoisie en het koninklijk huis kregen ervan langs. In PiL is dat iets anders. In 2015 hoeft Lydon zich niet meer af te zetten tegen de gevestigde orde, sterker nog de groep is onderdeel geworden van het establishment. Hij is een artiest geworden met natuurlijk charisma en door zijn innemende podiumpersoonlijkheid komt hij overal mee weg.

Als een toeschouwer het waagt een verzoeknummer te schreeuwen, maakt Lydon duidelijk waar de regie van de avond ligt. "We do not do requests. This is not a fucking cruise ship!" En PiL speelt nog een nummer van het laatste album of een hit uit het verleden. De groep heeft niet gekozen voor de kwaliteit van de beperking, maar wil alles spelen. Na vijfenveertig minuten is het eigenlijk wel mooi geweest. Songs als 'Corporate', 'Warrior' en 'Religion' voegen vervolgens weinig toe en klinken vooral als herhalingen van eerder gespeelde nummers.

Op het podium van Paradiso zingt Lydon als een koorjongen maar hij beweegt als een ouderling op gevorderde leeftijd. Hij is er niet op uit om vijanden te maken of te provoceren. "Hello, hello", zijn de eerste woorden die Lydon tijdens de toegiften de zaal in slingert. 'Public Image', de hit uit 1978, krijgt een prachtige uitvoering en 'Rise' (1986) sluit een memorabele avond af. Met iets meer gif en venijn en vier of vijf nummers minder zou PiL concerten spelen die bezoekers jarenlang bijblijven. Vanavond zijn de eerste vijfenveertig minuten geweldig, de dip duurt bijna een half uur en de afsluitende songs zijn van zeldzaam hoog niveau. Lydon geeft om al die nummers stof tot praten.

Foto uit het KindaMuzik archief door Reinier Asscheman

http://www.kindamuzik.net/live/public-image-limited/p-i-l/26261/
Meer Public Image Limited op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/public-image-limited