Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Over een gebrek aan erkenning zal je Patti Smith [foto boven] de laatste maanden niet hebben horen klagen. In juni mocht ze in Londen het prestigieuze Meltdown festival programmeren. Ze nam daarbij de gelegenheid te baat om middels een integrale uitvoering de dertigste verjaardag te vieren van haar briljante en invloedrijke debuut Horses. Begin juli volgde in Frankrijk een belangrijke officiële onderscheiding met haar benoeming tot Commandeur dans l'Ordre des Arts et des Lettres. Op haar lauweren gaan rusten is er evenwel niet bij, want ondertussen is ze aan een zoveelste Europese concertreeks begonnen. En zo stond zaterdag om half twaalf nog maar eens een levende legende op het podium van de Lokerse Feesten.
Maak daar gerust levende legendes van, want naast vaste begeleiders Lenny Kaye, Jay Dee Daugherty en Tony Shanahan was ook Tom Verlaine van de partij. Die beperkte zich het grootste deel van de avond tot een dienende rol door korte, zorgvuldig gekozen accenten te leggen of door de baspartijen van Shanahan over te nemen wanneer die toetsen speelde. Maar hij gaf tijdens opener 'Beneath the Southern Cross' wel zijn visitekaartje af met een verbluffende solo, meteen de redding voor de wat aarzelende uitvoering. 'My Blakean Year' bewees vervolgens dat Smith één van de weinige artiesten is die aan grote dichters kan refereren zonder door de mand te vallen.
Naarmate het concert vorderde tekende zich een vrij grillige spanningsboog af. Zowel bij 'Free Money' als 'Gandhi' was de zang in de aanloop vlakker dan wenselijk en moest de band zijn frontvrouw voortstuwen. Dat lukte: "Awake from your slumber" klonk het uiteindelijk en het publiek mocht zich aangesproken voelen, want het had tot dan toe eerder respectvol dan enthousiast gereageerd. Mogelijke excuses waren de kou, de regen en een tussen de nummers weinig spraakzame Smith.
Die was ondertussen zelf weer helemaal bij de les en dichtte de kloof in twee stappen: met 'Dancing Barefoot' kwam ze al een heel eind, de niet eens zo snedige, maar massaal meegezongen cover van Dylans 'Like a Rolling Stone' klaarde de klus helemaal. Het effect was zo overweldigend dat pensioennummer 'Because the Night' erbij verbleekte, ook al omdat Lenny Kaye de gitaarsolo afraffelde. Meteen daarna met 'Not Fade Away' opnieuw naar een cover grijpen leek ons met het oog op haar eigen oeuvre jammer en overbodig, maar dat moesten we snel inslikken. Het bleek immers slechts als kapstok te dienen voor een zinderende tirade tegen de regering van de VS en de oorlog in Irak, tegelijk woedend en poëtisch. De aanklacht ging over in de hoopvolle, met gebalde vuist gebrachte afsluiter 'People Have the Power'.
Het was opgehouden met regenen, er was nog tijd over en het publiek vroeg er luidkeels om en dus deed Patti Smith er nog een langgerekt 'Gloria' als bisnummer bovenop. Het was niet het beste concert dat we al van haar meemaakten, maar wel goed genoeg om de rest van de affiche te overklassen.
In het geval van Natalie Imbruglia [foto midden] had ze sowieso gewonnen spel. Een uur lang putte de Australische zangeres samen met haar vijfkoppige begeleidingsband uit haar drie langspelers. Het klonk allemaal jammerlijk routineus, inwisselbaar en vervelend. Zelfs een cover van Crowded House werd om zeep geholpen. Overigens nooit eerder een artiest na afloop van een optreden zo gezwind zien wegspurten.
Eerder op de avond konden we vaststellen dat Sioen [foto onder] niet langer een singer-songwriter met lamentabele teksten is, maar een stevig gefundeerde groep met een eigen geluid en een bij momenten imponerende zanger. Het is nu geduldig wachten tot ze genoeg materiaal hebben om ondingen als 'Wild Wild West' definitief van de setlist te weren.
http://www.kindamuzik.net/live/patti-smith/patti-smith-natalie-imbruglia-sioen/10317/
Meer Patti Smith op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patti-smith
Deel dit artikel: