• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Paramore / MakeBelieve

Nieuwe Paramore overtuigend zonder opsmuk.
05 september 2013, Heinkenen Music Hall

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Ron van Rutten

Publicatiedatum: 08 september 2013

Hoewel Paramore kan rekenen op goede kritieken in de serieuze muziekpers, blijft het toch vooral een band die een publiek van tienermeisjes trekt, met de bijbehorende rituelen. En dus staan de fanatieke fans al ruim voor aanvang van het voorprogramma met zijn allen als haringen in een ton tegen de barrier aangeplakt, nadat ze - getuige de bergen vuilnis voor de ingang van de HMH - eerst uren buiten hebben gewacht. Dit alles terwijl het concert niet volledig is uitverkocht, al is de zaal wel goedgevuld.

Voordat Paramore gaat spelen wordt de HMH eerst nog gemarteld door MakeBelieve, een band die op professionele en uiterst gelikte wijze de meest verschrikkelijke aspecten van Live en Coldplay weet te combineren. Er is een gitarist die alleen akoestisch speelt en een zogenaamd ludiek hoedje op heeft. Nog irritanter: de zanger van deze Nederlandse band spreekt de zaal consequent aan met 'Ehmsterdééém!' Tot overmaat van ramp weet hij te melden dat MakeBelieve dertig nieuwe liedjes heeft geschreven. Te hopen valt dat Bashar al-Assad deze verzameling dodelijke zemelrockclichés nooit in handen krijgt.

Gelukkig is het hoofdprogramma Paramore [foto's], de band die anno 2013 waarschijnlijk de beste uptempo-stadionrocknummers met onweerstaanbare meezingrefreinen schrijft. De nadruk ligt daarbij logischerwijs op het nieuwe, titelloze album. Dat is niet alleen de bestverkochte en best ontvangen cd van het trio tot nog toe, het is ook de eerste plaat waaraan de gebroeders Farro geen bijdrage hebben geleverd. De vechtscheiding die daar aan voorafging zal de animo ouder materiaal te brengen flink bekoeld hebben. Alleen de echt onontkoombare hits worden gespeeld.

Paramore blijkt toch vooral weer de grote Hayley Williamsshow. Bassist Jeremy Davis en gitarist Taylor York mogen met de kleine zangeres vooraan staan, maar het zou veel mensen niet opvallen als ze vervangen werden. Op een verhoging achter hen staan drie tourmuzikanten: twee gitaristen en drummer Aaron Gillespie. Die laatste is na Williams de opvallendste muzikant, omdat elke rockband nu eenmaal gebaat is bij een drummer die beestachtig hard en strak kan slaan. Gillespie heeft dan ook een verleden in metalcoregroep Underoath, net als Paramore een band met een christelijke achtergrond.

De lichtshow is erg goed, maar verder is er weinig opsmuk: geen schermen, geen vuurwerk en ook Williams' danspasjes zijn nog steeds even overenthousiast als ongecoördineerd. "I am a terrible dancer", geeft ze ruiterlijk toe. Door het wilde gezwaai met ledematen raakt ze af en toe buiten adem, wat hetgeen waar ze in excelleert - zingen - dan in de weg zit. In de rustigere nummers toont Williams echter keer op keer haar vocale klasse. Dan hoeven toeters en bellen ook niet. Het laten meezingen van een (waarschijnlijk van tevoren zorgvuldige gescreende) fan voegt - behalve voor de persoon zelf - ook weinig toe, hoewel de betreffende jongen een prima podiumact heeft (zingen kan hij dan weer niet echt goed.)

Paramore kiest verder ook voor het tonen van zijn avontuurlijkere kant: de drie korte mandolinesongs waarin wordt afgerekend met de erfenis van de gebroeders Farro, het post-rockcrescendo 'Future' en gospelpophybride 'Ain't It Fun' zijn allemaal in de set en krijgen een overtuigende uitvoering. Maar het zijn toch de massaal meegezongen hits 'Now' en 'Still into You' waarmee Paramore het meest overtuigt. Het laatstgenoemde eerbetoon aan relationele trouw (inclusief omgang met schoonmoeder) is de afsluiter van de overtuigende set.

http://www.kindamuzik.net/live/paramore/paramore-makebelieve/24251/
Meer Paramore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/paramore