Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Twee uur voordat Pete Doherty met zijn band Babyshambles het podium van een goed gevuld Paradiso beklimt, speelt de Californische popband Orson voor een half gevulde Melkweg. Behalve in de mate waarin ze het publiek aanspreken, liggen beide bands ook in muzikale intenties ver uit elkaar. Waar Doherty zich van de hele wereld geen reet aantrekt, probeert Orson juist zo goed mogelijk in het gewenste plaatje te passen: de juiste kleertjes, een zanger met een stoer hoedje en goed ingestudeerde pasjes en een stel liedjes die rechtstreeks uit de pen van een of andere producer lijken te zijn gevloeid.
Een MTV-clipje hebben ze ook al op zak en dus is het een kwestie van tijd totdat deze Amerikaanse groep is uitgegroeid tot snoepje voor de mainstream. Het moet gezegd: de band is ontzettend strak en de liedjes worden exact zo uitgevoerd als op hun net verschenen debuut-cd Bright Idea. Er is eigenlijk weinig slechts over Orson te zeggen, als je de factoren saai- en voorspelbaarheid tenminste buiten beschouwing laat.
Geen moment doet Orson iets wat je niet van ze verwacht. Ze manoeuvreren netjes binnen de kaders. Zelf ziet de band het waarschijnlijk anders, maar de leden van Orson ontberen twee essentiële ingrediënten: bezieling en authenticiteit. Ze ogen als veertigers die ook nog even willen scoren, ook al moeten ze daar 101 concessies voor doen. Prima insteek, maar doe dat lekker thuis in Amerika en vermoei ons er niet mee.
http://www.kindamuzik.net/live/orson/orson/12758/
Meer Orson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/orson
Deel dit artikel: