http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Orbital

Hoor ik daar een midlifecrisis, broeder?
13 april 2012, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Inge Janse

Publicatiedatum: 14 april 2012

Aan: Broeder Inge, huize Avondrood, afdeling dementie

Beste Inge,

Speciaal voor jou een ansichtkaart uit Amsterdam. Ik zit hier in de ontbijtruimte van mijn bejaardenhotel (ik heb mijn kunstgebit nog niet eens in!) nadat ik op jouw aanraden naar het optreden van Orbital ben geweest. Nou, het was best mieters hoor! Ik was eerst bang dat ik de oudste in de zaal zou zijn, maar al snel bleek dat er nog veel oudere fossielen waren. Sterker nog: ik voelde me zelfs jong tussen al die oude knarren! Er waren ook wat mensen van jouw leeftijd, maar dat mocht geen naam hebben.

Wat wel tegenviel, was de drukte. Ik kon mijn looprek amper kwijt, en mijn kamergenoot wist amper waar hij zijn scootmobiel moest laten! Dansen was dan ook bijna niet mogelijk. Daar was ik trouwens ook nog een beetje bang voor, want echt goed swingen kan ik niet. Gelukkig bleek bijna heel de zaal expert in uit de maat bewegen, dus dat viel mee.

Zoals eerder gezegd was ik niet echt kapot van plonkie, maar live kwam het nieuwe album beter uit de verf. Vooral afsluiter 'Where Is It Going', uitgevoerd in een bijna tien minuten durende versie, en 'Stringy Acid' (zeker in combinatie met het monumentale 'Chime' dat erop volgde) bleken klassiekers in wording en - zoals ze dat hier in Amsterdam zeggen - rockten als een malle. De broertjes hadden daarnaast weer als vanouds hun kekke mijnwerkersbrillen op, het podium stond afgeladen met apparatuur uit mijn tijd, en er werd ook het nodige ouder werk gespeeld (hoewel de 'Doctor Who Theme' node werd gemist).

Toch heb ik nog wel wat te klagen. Niet alleen het nieuwe werk, maar ook de oudere platen kwamen wat plat en vierkant over. Het zal wel komen door die nieuwe energie die de broers Hartnoll claimen te hebben, maar soms voelde het een beetje als een muzikale midlifecrisis aan. Tel daar een te drukke zaal en weinig dansbewegingen bij op, en je snapt dat ik met weemoed aan vroeger dacht (dat hadden wel meer mensen, hoorde ik achteraf op het invalidentoilet.) Broeder Inge, kun jij niet een keer via dat, eh, feesboek van jou via zo'n twiet aan Orbital vragen om voortaan alleen nog maar openluchtfestivals te doen? Als de broers dan ook wat minder overdreven aan de slag gaan met hun nieuwe synthesizers, dan kan ik alsnog rustig sterven.

Met vriendelijke groeten,
Meneer Janse
Kamer 7b

Foto door Matt Hobbs genomen op 10 april @ Royal Albert Hall in London (cc)