• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

North Sea Jazz 2006 Dag 3 Weinig vernieuwend met hier en daar een surprise

Braziliaanse hiphop rammelt aan de deur.
16 juli 2006, Ahoy, Rotterdam

Tekst: Roberto Lobosco

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 23 juli 2006

De enige keer dat Erykah Badu [foto midden] daadwerkelijk haar tanden bloot lacht tijdens de laatste dag van het North Sea Jazz Festival is op het moment dat ze in de coulissen staat te kijken naar het optreden van Kanye West (die als producer het laatste album van haar vriendje Common in elkaar draaide).

Badu verschijnt een half uur te laat op het podium. Geen moment weet ze het publiek te betrekken bij haar show van een uur. Ze zingt zelfs een nummer met de rug naar het publiek toe. Zo krijgt het optreden van de zangeres een klinisch en plichtmatig karakter.
De laatste jaren is het stil geweest rond Badu, waardoor ze in herhaling valt. Toch klinkt ze meer funky dan voorheen en ook haar zweverige uitspraken over liefde, hoop en geluk laat ze achterwege. Ze heeft zelfs digitale hulpmiddelen, waardoor ze liedjes kan instarten, en een drumcomputer om het ritme aan de band aan te geven.

Tussen de nummers klinken nietszeggende intermezzo’s, die de bandleden de tijd geven een slokje water te nemen en zich op te laden voor het volgende nummer. Tijdens die intermezzo’s doven de lichten en hoop je op een nummer waardoor de zaal wel uit zijn dak gaat. Het gebeurt niet. Tuurlijk, haar uithalen gaan door merg en been en haar kapsel is als altijd bewonderenswaardig, maar vernieuwend is het nooit. Geen moment raakt ze de gevoelige snaar zoals op haar live-album van lang geleden. Het optreden van Badu is energiek, doch zielloos. Fanatiek, maar zonder overgave. Het enige vernieuwende is het laatste nummer, waarin ze 'Bag Lady' over de melodie van 'Xxplosive' van Dr. Dre zingt.

Hoe anders is het in de zweterige Yukon-tent, waar Marcelo D2 [foto rechtsonder] uit Rio de Janeiro hiphop en samba bij elkaar gooit. Niet vaak zijn hiphopconcerten in die mate explosief en swingend als bij Marcelo D2. Het North Sea Jazz Festival wordt voor anderhalf uur omgedoopt tot Copacabana Festival.

Toegegeven, de essentie van hiphop is draaitafels en een microfoon, maar met een gitaar, drumstel, roads, basgitaar, vier personen die sambabeats en geluidjes produceren, een zangeres die ook nog eens heel heet kan dansen en een human beatbox (spreek uit: bietjebox), weet je zeker dat je het dak van de tent speelt.
Bij 'Pilotando O Sonde da Excursao' komt hun fusion het beste naar voren. Headbangende gitaristen, oldschoolbeats aangevuld met allerhande trommels en de hele tijd dat ene typische sambageluid, dat hoge piepje dat wordt gemaakt door een arm in een zilveren emmer. De basgitarist voelt het aan en verlaat voor heel even zijn droge bassline en speelt tien seconden de bassline van 'Adventures on the Wheels of Steel' van Grandmaster Flash. Marcelo D2 is rap plus.

Kanye West [foto rechtsboven] is de afsluiter in de Nile-zaal. Zijn optreden wordt begeleid door zeven strijkers, elk met een geschilderd oogmasker. Het optreden is een energiek en bombastisch geheel, waarin de stem van een stuiterende Kanye West, hoewel zuiver, soms wegvalt in de hoeveelheid aan klanken. West gooit er een paar hits tegenaan, de armen in het publiek gaan heen en weer en de bas klinkt in de onderbuik.

Toch lijkt het een gelegenheidsoptreden. West stop halverwege nummers, opeens klinken Annie Lennox en A-ha en speelt het strijkorkest 'Eleanor Rigby' van The Beatles en 'Bitter Sweet Symphony' van The Verve. De show wordt als een jukebox. West licht toe: “Maybe y’all don’t know this, but these are my songs too.” Niet langer dan een minuut klinken liedjes van bekende artiesten die hij geproduceerd heeft (ja, ook Common komt langs).

Het is een rommelig geheel. Dan laat Kanye zijn microfoon vallen en roept hij dat hij een beetje dronken is. De rest van de show bestaat uit flarden muziek en grappen en grollen van Kanye West, de man die het vaandel van de hiphop in een steeds platter wordende scene hoog moet houden. Hij slaagt er gedeeltelijk in, want ook West kan niet ontkomen aan voorspelbaarheid en stereotiep gedrag ("Who’s the motherfucking man? Me of course!").

http://www.kindamuzik.net/live/north-sea-jazz/north-sea-jazz-2006-dag-3-weinig-vernieuwend-met-hier-en-daar-een-surprise/13484/
Meer North Sea Jazz op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/north-sea-jazz