Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op North Sea Jazz is de hitte soms niet te harden. De buitenlucht brengt geen verkoeling met ruim 30 graden op de teller. Plaatselijk wordt zelfs het kookpunt bereikt met hete optredens van jonge talentvolle artiesten. Zo is de Yuko een soultent waarin het condens nog net niet van het plafond afdruppelt, maar dat scheelt niet veel.
De dag wordt daar afgetrapt door Anthony David. De man uit Georgia weet het publiek makkelijk te bespelen, slechts gewapend met een akoestische gitaar. De subtiele soul van de vlotte babbelaar is doorspekt met folkinvloeden. Wanneer David de Georgia Peaches bewierookt, worden de dames in de zaal onrustig en kijken ze elkaar glimlachend aan. Een man en z'n gitaar zijn bij vlagen genoeg om een zwoel sfeertje te creëren; een man en z'n gitaar zijn in dit geval niet afwisselend genoeg om een heel optreden lang te boeien. Misschien dat het donker had moeten zijn.
Wanneer het rondom dezelfde plek al een beetje schemert, is het Donnie [foto rechts] die de tent opblaast. Deze jonge hond debuteerde in 2002 met The Colored Section, oude soul in een nieuw jasje en dan bedoelen we niet nu soul. De zoon van twee voorgangers heeft goed geluisterd naar Stevie Wonder, maar geeft er een eigentijdse draai aan: eenzelfde dynamiek in een strakkere uitvoering. Zelfs de onderwerpen verschillen niet van die uit de jaren '70. Ook live passeert God regelmatig, wordt uitgebreid stilgestaan bij discriminatie en doet hij hele levensvisies uit de doeken.
Hoewel het oversized shirt en de joggingbroek doen denken aan een gansterrapper uit de achterbuurten van een grote Amerikaanse stad, lijkt hij in acties een voorbeeldige kerkganger. Met handen in de lucht en uiteindelijk zelfs een dolle dans zoals je dat van Pinkstergemeenten kent, weet Donnie je echt te raken. "Ik zal niet in de borst geschoten worden door mijn vader", zegt hij tegen het eind, memorend aan Marvin Gaye. Laten we hopen dat hem dat lot bespaard blijft.
Caprice doet niet onder voor Donnie. Niet alle nummers van de stevige soulzanger uit Nederland hebben evenveel dimensies als die van Donnie, maar de man weet een aardig potje zielenroerselen te delen met het publiek. Iets om in de gaten te houden.
Iets eerder is aan de andere kant van de Nile-zaal een andere Nederlandse band bezig: Room Eleven [foto links] Een goedlachse reïncarnatie van Marilyn Monroe staat op het podium omringd door vier kerels ergens in hun late twenties. De jonge honden maken op het eerste gehoor nogal oubollige muziek. De band strooit met radiohits uit een grijs verleden toen iedereen nog om de radio zat in plaats van voor de televisie. Jazzy pop of poppy jazz. Het spelplezier spat van het podium en de zangeres is om verliefd op te worden, niet in de laatste plaats door haar flirtende presentatie. Daar zijn meer mensen van onder de indruk, want de cd's vinden gretig aftrek als de band na een toegift dan toch echt van het podium moet.
Bilal werkt de avond naar een einde toe in de Maas-zaal. De man waar alle grote artiesten mee willen samenwerken, heeft een band die strakker is dan de billen van Erykah Badu op zondagavond. De spetterende afsluiting van de zaterdagavond ligt evenwel in de handen van Leela James [foto rechts]. Bij de eerste tonen van haar optreden zit dat al goed. Haar bos wilde haren staat symbool voor het wilde funk- en soulbeest dat ze is. De mate waarin die haren heen en weer zwiepen, staat voor het plezier dat de jonge dame heeft. Toch vertrouwt ze het publiek toe dat de blues haar favoriete muzieksoort is. Het liefdesverdriet mondt echter al snel uit op een rockend festijn dat zelfs de meest potige kerels doet wankelen. Een wervelstorm op een tropische dag.
http://www.kindamuzik.net/live/north-sea-jazz/north-sea-jazz-2006-dag-2-met-o-a-leela-james-bilal-donnie/13416/
Meer North Sea Jazz op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/north-sea-jazz
Deel dit artikel: