• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Nieuw Ensemble

Multimediaspektakel voor de fijnproever.
06 oktober 2003, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Ronald Eikelenboom

Publicatiedatum: 23 oktober 2003

Sommige muziek moet je niet omschrijven, die moet je beluisteren. Voor de muziek tijdens het Akoestisch drama geldt dit zeker. Het hoofdwerk, 'GHAF', was een paar dagen eerder in première gegaan tijdens het Haagse festival "In de branding". De titel van editie 2003 luidde Het akoestisch drama. Met als ondertitel: Muziek om naar te kijken. Ook in Paradiso is Het akoestisch drama muziek om naar te kijken.

'GHAF', een nieuw werk van componist Klaas de Vries, opent de avond. 'GHAF' is meer dan muziek, "een compositie met elementen van een installatie". Om een idee te geven: "Elektronische of instrumentale klanken worden via zestien luidsprekers door de ruimte gestuurd, waarbij allerlei bewegingspatronen worden gesuggereerd. Ook de bezoeker zou zich vrij moeten bewegen. Hij/zij wandelt of, liever nog, slentert door de ruimte en daarmee als het ware door de compositie." Aldus de componist in het bijbehorende programma.

Het stuk is al bezig als het publiek de zaal binnenkomt (overigens is dit ook de bedoeling). De meerderheid van het publiek zoekt snel een zitplaats, en blijft daar zitten. En daarmee missen ze veel. Het geluid komt echt van alle kanten. Digital surround is hiermee vergeleken kinderspel.

Twee videoprojecties kleden het werk aan, één achter het podium, de ander rechts ervan. Aan de belichting van het podium en de zaal is de hele dag gewerkt. Achter in de zaal zit iemand met een partituur voor zich, om vier maal tijdens het stuk het plafond te belichten met een zaklantaarn. Slechts een enkeling neemt dit detail waar.

De ontvangst door het publiek is wisselend. Natuurlijk wordt er beleefd geapplaudisseerd na afloop, boe-geroep is niet meer van deze tijd in de klassieke muziek. Maar tijdens het stuk lopen er al mensen de zaal uit, en ook in de pauze is het nodige gemor te horen. Zoals een sherrydame zich liet ontvallen: "Dat geknipper met die lichtjes sloeg echt helemaal nergens op! Alleen dat filmpje was nog wel een statement." En als ze vervolgens merkt dat Klaas de Vries achter haar staat: "Heel mooi, heel mooi. Bravo mijn beste"

Na de pauze volgen er twee korte films. Restored Weekend is een hervertelling van het Tondokument Weekend (1930) van de Duitse avant-gardekunstenaar Walter Ruttman. De film, gemaakt door Kirstin Winter en Gerd Gockell, beleeft hier zijn wereldpremière.

White Screen van Volker Schreiner is de tweede korte film. Drie minuten lang wordt een vel papier op allerlei wijzen bewerkt. Behangperforator, scheuren, kreuken, cirkelzaag, doorprikken. Het geluid wordt een ritme, wordt muziek. Simpel maar erg indrukwekkend.

Tot slot is er Lips, Eyes, Bang, een multimediaal werk van Luca Francesconi. Ensemble, actrice/zangeres, audio en real time video vormen de vier peilers waarop het stuk is gebouwd. Actrice/zangeres Jenny B. (Giovanna Bersola (1972), geboren te Catania, Sicilië) is werkelijk fantastisch. Ze danst, declameert, beweegt. En alles wordt gefilmd door een soort webcam om, na ter plekke bewerkt te zijn, achter haar op een groot doek te worden vertoond.

Muzikaal is het al net zo spannend. Audio tapes, verzorgt door de Italiaanse studio Agon (een onderzoeksinstituut voor akoestiek, muziek en nieuwe technologie), en het ensemble wisselen elkaar af. Geen gemakkelijke muziek. Maar voor wie bereid is verder te luisteren dan alleen met zijn oren, is er een wereld te ontdekken.

http://www.kindamuzik.net/live/nieuw-ensemble/nieuw-ensemble/4334/
Meer Nieuw Ensemble op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nieuw-ensemble