http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Nada Surf / Inara George

Topband in topvorm.
29 maart 2006, Tivoli, Utrecht

Publicatiedatum: 04 april 2006

Het verhaal van Nada Surf is bekend: drie jongens uit New York mogen een plaat maken op Elektra Records. Toevallig staat daar een gigantische hitsingle op. Over de daarna te volgen koers worden band en label het niet eens en ze gaan uit elkaar. Nada Surf vindt onderdak bij het veel kleinere Barsuk, waar de band het plezier in het muziek maken hervindt en nog lang en gelukkig muziek blijft maken. De toekomst ziet er in ieder geval zonnig uit voor Nada Surf, dat in Tivoli laat zien nog altijd bij de top van de indierock te behoren.

Eerst krijgen we een voorafje. Daarvoor heeft Nada Surf zelf Inara George meegenomen, een zangeres uit Los Angeles. Zelf speelt ze gitaar en wordt ze begeleid door ene John Wood op toetsen. Bij zo’n schattig meisje als George zijn verkleinwoorden onvermijdelijk. Zo klein is ze niet eens, maar wat heeft ze een jong gezichtje. En dan dat zomerse jurkje, geweldig! Zingen kan ze ook, net Björk, maar dan met veel meer power. Het is jammer dat de muziek zelf nergens spannend wordt.

Net als alles te veel op elkaar begint te lijken, komt George in beweging. Ze gaat op haar knieën op het podium zitten en buigt over naar het publiek. Eindelijk is er een beetje interactie. Als ze even later zover voorover buigt dat ze bijna de vloer raakt, blijkt pas waarom. Ze leest haar teksten van een papiertje dat voor haar op de grond ligt. Het maakt ook niet uit. John Wood tovert nog een aantal herkenbare sampletjes uit zijn keyboard - het hoogtepunt van het optreden - en dan maken ze plaats voor de hoofdact van de avond.

Het gros van de bezoekers zal toch op Nada Surf af zijn gekomen. Laten de drie heren er nou net heel veel zin in hebben. Het is de tweede dag van hun tournee door Europa en ze zijn heel blij om weer in Nederland te zijn. Ja ja, heel leuk allemaal, speuleh! Dat doet het drietal met plezier. Zanger Matthew Caws is in topvorm. Hij wil bij optredens nog wel eens een nootje missen, maar vanavond zingt hij foutloos. Alles klinkt zeer strak, van het energieke ‘Do It Again’ tot de melodieuze single ‘Always Love’. Om de zoveel nummers grijpt de band even terug op de springerige nerdrock van hun eerste twee albums. ’80 Windows’ en ‘Amateur’ blijken de grote publieksfavorieten. ‘Stalemate’ wordt halverwege knap omgebogen in een cover van Joy Divisions ‘Love Will Tear Us Apart’. Het nummer wordt uitstekend uitgevoerd en dat geldt ook voor een versie van ‘There is a Light That Never Goes Out’ van The Smiths.

Dan komt bassist Daniel Lorca op een idee. Hij vraagt of er iemand naar voren wil komen om ter plekke ‘Fruit Fly’ te vertalen in het Nederlands. Jammer genoeg vindt hij niemand daartoe bereid. Dan maar het nummer gewoon in het Engels gezongen. Tijdens de toegift klimt een kale jongen het podium op om Caws en Lorca een kus op de wang te geven. Drummer Ira Elliott is onbereikbaar. Hij zit immers op een verhoging en is omsingeld door gigantische ronde spiegels. Het directe contact met het publiek valt wel in de smaak bij de Amerikanen, want ze nodigen iedereen uit om na afloop een biertje te komen drinken in een café even verderop. Ik bedank en ga snel naar huis om alvast te werken aan die vertaling van ‘Fruit Fly’.