http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Nada Surf

Familiaire warmte.
26 september 2008, Effenaar, Eindhoven

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 28 september 2008

Er zijn zo van die optredens die geregeerd worden door jeugdsentiment. Omdat je weer even zo lekker terug kan keren naar een periode waarin je dacht dat niemand je soms wat wrange gevoelens beter kon verwoorden dan die ene band daar op dat podium. Zo'n band was Nada Surf medio jaren negentig ook. Vol sarcasme en bepaald niet gespeend van zelfspot vertegenwoordigden ze het sentiment van eenieder die op de middelbare school in de slagschaduw van de populaire jongens stond.

Twaalf jaar na dato zijn de drie New Yorkers inmiddels mannen van in de veertig. De hits bleven sindsdien weliswaar uit, maar meer dan eens leverde de band een plaat die het beluisteren meer dan waard is. Daaruit spelen ze deze avond een fraaie dwarsdoorsnede, die zelfs een aantal verrassende nummers oplevert zoals het van de ep Karmic afkomstige 'Telescope' en het al elf jaar niet meer gespeelde 'Treehouse'. En dus wordt het nostalgische gevoel verder versterkt.

Daarbij is het bijzonder dat de sinds jaar en dag met dreads getooide bassist Daniel Lorca het hele optreden lang op een stoel zit. Gedwongen, want hij heeft last van zijn meniscus. En nog opvallender: constant rokend, ondanks het geldende rookverbod. Ongetwijfeld omdat het tóch standaard bij zijn act en pose hoort. Op zijn spel heeft het zitten verder weinig merkbare invloed. Net zomin als het roken, overigens. Lorca bezit het talent om de tweede stem te zingen zoals Lucky Luke praat: met bungelende peuk.

Het is naast de altijd prettige nummers vooral ook het sympathieke karakter van Nada Surf dat je bijna het gevoel geeft je op een reünie te bevinden. Iedereen is welkom, ook op het podium. Twee dansende dames op de bühne vormen de opmaat naar de grote finale. Een finale waarbij de halve zaal van de Effenaar besluit in te gaan op de invitatie van zanger Matthew Caws om bij afsluiter 'Blankest Year' op het podium de muzikanten te omringen met familiaire warmte. En dan bedenk je je wederom hoe fijn het eigenlijk is dat sommige dingen nooit werkelijk veranderen.