• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

My Brightest Diamond

Doventolken in de Tolhuistuin.
25 oktober 2014, Tolhuistuin, Amsterdam

Tekst: Tom Leistra

Publicatiedatum: 26 oktober 2014

Shara Wordens kruisbestuiving tussen klassiek en pop, My Brightest Diamond, staat vanavond in de piepjonge Tolhuistuinzaal en wordt net als eerder dit jaar bijgestaan door een vijftal blazers van het Berlijnse klassieke collectief stargaze, dat ook enkele Nederlanders telt. De voormalige achtergrondzangeres van Sufjan Stevens heeft met het pas verschenen This Is My Hand alweer haar vierde album uitgebracht van dit project met onalledaagse ritmes en een theatrale insteek.

Het plots met een harde drumroffel ingezette 'Pressure' zorgt ervoor dat hier en daar bange kreten worden geslaakt. Het broeierige openingsnummer - naar verluidt met een door popdiva's als Katy Perry en Lady GaGa geïnspireerd refrein - blijkt de opmaat richting een eerste helft die gedomineerd wordt door materiaal van de nieuwe plaat, met vervolgens het door een donkere gitaarmelodie voortgedreven 'I Am Not the Bad Guy' en het soepel swingende 'Lover Killer'. In 'This Is My Hand' bewijst Worden dat ze niet hoeft te wanhopen als haar muziekcarrière onverhoopt in het slop zou raken: haar fantasierijke lichaamstaal verraadt dat er ongetwijfeld een prima doventolk in de energieke frontvrouw schuilt. 'High Low Middle', waarbij Worden van tevoren een koddig dansje introduceert dat uiteindelijk slechts door enkele meisjes voorin wordt opgepikt, kent een hoog Sesamstraat-gehalte en wordt bekroond met een solo van stargaze-hoornist Morris Kliphuis.

De inbreng van de hulpkrachten uit stargaze is sowieso vrij groot. De soepele baslijnen van de goedlachse Fontaine Burnett krijgen meermaals bijval van hoekig voortstuwende saxofoons en trombone in James Bond-stijl en in nummers als 'Be Brave' is de dwarsfluit van Maaike van der Linde meer dan enkel wat decoratie. Toch kan de band ook zonder klassieke kompanen. Nadat zij hun toevlucht zoeken in de coulissen leidt 'Resonance' tot een goed op elkaar afgestemde en erg ritmische rockjam, waarna ook drummer en bassist het podium verlaten. Worden schittert vervolgens in het intieme 'I Have Never Loved Someone' en het gemak waarmee zij haar imposante uithalen eruit gooit mag verbluffend genoemd worden.

Zoals altijd zoekt de band graag de grenzen tussen muziek en performance op, ditmaal met ruime inbreng voor het publiek. Voor aanvang van 'So Easy' ontstaat er een interactieve ik-ga-naar-het-strand-en-ik-neem-mee-sessie, waarbij de aanwezigen mogen kiezen welke attributen Worden moet meenemen naar een ingebeeld zandstrand. Ook krijgt ze een groot deel van de zaal op de hurken tijdens het speelse 'Apples', waarin Worden al huppelend een kalimba bespeelt alsof ze op een gameboy in de weer is. "Ik wist dat jullie hier graag high worden, maar blijkbaar kunnen jullie ook goed low zijn", laat de continu vrolijke zangeres gevat weten. In de jazzy vingerknipcover 'Fever' loopt Worden de zaal in om als theatrale datingservice nietsvermoedende toeschouwers aan elkaar te koppelen, waarna ze nog eenmaal terugkomt om te eindigen met een magistrale versie van Nina Simone's 'Feeling Good'.

Foto uit het KindaMuzik archief door Laura Thijssen

http://www.kindamuzik.net/live/my-brightest-diamond/my-brightest-diamond-7623/25425/
Meer My Brightest Diamond op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/my-brightest-diamond