Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor vijfhonderd bezoekers speelt Mudhoney vanavond zijn enige show in Nederland. Iedereen is hier om zijn (of minder waarschijnlijk: haar) studententijd te herbeleven. Toen we nog wild waren en lak hadden aan de voortgang van de tijd. Dus daar staan we dan anno 2012, vijfentwintig jaar na de bliksemachtige opkomst van Mudhoney. We zijn er bepaald niet frisser uit gaan zien.
Nee, dan de band. Zanger Mark Arm is nog topfit, de jaren zijn hem alleen van het gezicht af te lezen als je vlak voor hem staat. Gitarist Steve Turner heeft forever young helemaal aan zijn reet hangen. Of de drummer en bassist nog 'origineel' zijn, herinnert niemand zich. Het lot van de anonieme ritmetandem is beperkt tot bonken en stuiteren, terwijl een geluidsman halverwege de zaal de inspanningen van de twee verdelgt tot een donkerbruine geluidspasta.
Hé, daar hebben we 'Touch Me I'm Sick', de studentenkamerhit van voor Nirvana die ook nu nog een absolute garageknaller is. Onverwoestbaar, al speelt Mudhoney het zonder veel urgentie. Zo sleept de set zich anderhalf uur voort. Favorieten van toen komen langs, ingebed tussen saaie en humorloze flirts met metal. En de geluidsman maar draaien aan die knoppen. Alsof hij Mudhoney definitief het graf in wil helpen.
Archieffoto van Dena Flows (CC)
http://www.kindamuzik.net/live/mudhoney/mudhoney-8190/22935/
Meer Mudhoney op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mudhoney
Deel dit artikel: