• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Motives Festival 2005

Jong jazzfestival gaat boeiende toekomst tegemoet
16 november 2005, Casino Modern, Genk (B)

Tekst: Robin Geurts

Publicatiedatum: 04 december 2005

Net als vorig jaar werd het Motives Festival 2005 opnieuw voorzien van een prachtig decor door moeder natuur. De eerste vrieskou kondigde zich aan en nadat al het hardnekkige ijs van de autoruit was verwijderd reed ik vol goeie moed richting Casino Modern te Genk voor een vier dagen durende jazzmarathon.

De week ervoor had ik me al grondig geïnformeerd over de bands die tijdens die vier dagen zouden aantreden en met de nodige kennis op zak en in het kopje was ik klaar om me te laten onderdompelen in een bad van weldadige jazzklanken.

Woensdag 16 november
Een beetje te laat (er zijn ook mensen die moeten werken) sloop ik de bijna volledig gevulde zaal binnen waar het optreden van double trio Salva Sanchis en Bruno Vansina al een tijdje bezig was. Dit dubbele trio illustreerde al dadelijk de opzet van het festival. Namelijk het combineren en met elkaar verweven van verschillende disciplines en vormen van kunst. Drie dansers, waaronder choreograaf Salva Sanchis (uit de school van Anna Theresa De Keersmaeker) brachten moderne dans op het ritme van een jazzcombo onder leiding van saxofonist Bruno Vansina. Maar het wist me niet helemaal te overtuigen. Op het vlak van moderne dans ben ik sowieso een beetje een leek, dat geef ik grif toe, maar ook de muziek kon me amper boeien. De samensmelting tussen beide genres was mooi maar zorgde er ook voor dat je als luisteraar/kijker na verloop van tijd je aandacht te veel moest verdelen en zo een beetje van beide uitvoeringen miste.

Aan Joshua Redman dan om beter te doen. Vorig jaar passeerde zijn vader Dewey Redman nog op dit festival en dat mocht toen ook meteen één van de hoogtepunten genoemd worden. Zoonlief bleef toch een beetje hangen in de middenmoot. Het concert begon nochtans sterk. In zijn eentje gaf Redman een lange abstracte intro/solo en meteen werd duidelijk dat hij een begaafd saxofonist is. Daarna werd er een serieus stuk gefunkt in ‘Greasy G’ maar het geheel kreeg een beetje een kleffe ondertoon. Redman tracht in zijn jazz moderne elementen te vermengen maar dan zou ik toch eerder kiezen voor wat modernere elektronica dan de kitscherige synth -en clavinetgeluiden waar toetsenist Sam Yahel zich van bediende. Redman trachtte het optreden nog te redden met indrukwekkende solo’s maar zelfs met zijn unieke talent kon hij het half geslaagde optreden niet meer redden.

Donderdag 17 november
Wat we donderdag in de vroege avond op ons bord kregen zorgde nadien aan de toog voor de nodige commotie. De kenners riepen dit optreden al een beetje voorbarig uit tot het beste van het festival. Anderen hadden er dan weer weinig van begrepen en vonden deze vorm van jazz dan toch weer net te “moeilijk”. Makkelijk waren de improvisaties of composities van het trio Courtois, Couvoisier, Eskelin in ieder geval niet. De klassiek geschoolde muzikanten lieten veel ruimte tijdens de nummers en stelden de luisteraar erg op de proef. En toch, simpeler kan muziek eigenlijk niet zijn. Wie mee was met wat het avontuurlijke trio bracht werd door het straffe minimalistische spel van pianiste Courvoisier betoverd terwijl Courtois en Eskelin virtuoos de overgebleven ruimtes opvulden. Ik verliet het optreden een beetje met een dubbel gevoel. En durfde achteraf toe te geven dat dit mijn petje te boven ging. Was ik niet in de stemming of was het niet mijn kopje thee? Als ik ze ooit nog eens aan het werk zie vernemen jullie daarover zeker meer.

Veel Noorse muzikanten ook weer op het Motives Festival dit jaar en ook Dhafer Youssef [foto] liet zich door een volledige Noorse band begeleiden. De combinatie van de dromerige soundscapes van vooral gitarist Eivind Aarset en het indrukwekkende oud-spel van Youssef zorgde voor tal van kippenvelmomenten. Zelden ook iemand zo zuiver en met zo een impact horen zingen als Youssef. De sfeer van het hele gebeuren droeg je bijna op om je ogen te sluiten maar daarvoor waren de beelden van hedendaags kunstenares Fatma Charfi veel te mooi. En ze pasten perfect bij het optreden. Allerlei beelden van bloemen en veren teisterden je netvlies en lieten je in een nogal dromerige staat achter. Een hoogtepunt dus. Enige minpunt was dat het geluid in de zaal een beetje te luid stond zelfs als je achteraan in de zaal zat. Dat verknoeide een beetje de intieme sfeer van het optreden.

Vrijdag 18 november
De meest gezellige dag van het festival was zonder twijfel de vrijdag. Veel en leuk volk en in de grote hal van het casino zorgde het collectief van Beyondjazz tussen de optredens door voor een opzwepende sfeer met goed uitgekozen platen. De kille sfeer van de dagen voordien werd zo wat gebroken. Alleen jammer dat ze een beetje in een hoekje geduwd aan de ingang hun ding moesten doen.

Peter Vermeersch mocht samen met Flat Earth Society de spits afbijten. Zij brachten een door Vermeersch gecomponeerde soundtrack bij de stille film Die Austernprinzessin van Ernst Lubitsch uit 1919. Een zeer ludieke en toen voor die tijd ook nogal maatschappelijk relevante komedie uit vervlogen tijden. Het orkest zat voor deze gelegenheid voor het podium, waarop de film werd geprojecteerd. De muziek liep enorm synchroon met de film en verschillende genres passeerden de revue. Absoluut hoogtepunt was de foxtrot die werd gespeeld terwijl ook op het scherm een troep figuranten bezeten leek van deze dans. Vaak werden er ook door de blazers omgevingsgeluiden nagebootst en dat zorgde voor heel veel animo in de zaal.

Wat Nils Petter Molvaer [foto] bracht durf ik half geslaagd te noemen. Aan half uur lang bracht Nils Petter Molvaer soundscapes met zijn trompet en de nodige effecten. Maar blijkbaar liet de techniek het soms afweten en Molvaer stond af en toe blijkbaar echt een beetje geïrriteerd op het podium. Na dat half uur viel zijn band in maar het geheel klonk nogal log. Veel electronica, een handvol beats, drum & bass ritmes en gesoleer van Molvaer. Tegen het einde van het concert werd er meer funk vermengd in de nummers en de sfeer werd al heel wat meer opzwepend. Achteraf stond hij wel met een stevig stuk in zijn kraag zoals al de andere Noren op het festival trouwens, zijn verkochte live-albums te signeren. Een bijzonder vriendelijk man maar aan zijn act mag nog een klein beetje gesleuteld worden.

Ieder festival kent ook vaak zijn dieptepunt en dat werd ons op vrijdag door de laatste band geserveerd. Electric Barbarian, een collectief bestaande uit DJ Grazhoppa, bassist Floris Vermeulen en spoken word poëet Kain en een aantal gastmuzikanten, maakte er een rommeltje van. Het geheel kwam niet van de grond, muzikaal was het beestje echt te mager en de scratches van Grazhoppa en zijn maten irriteerden vaak meer dan dat ze echt bijdroegen tot het geheel. Kain deed nog zijn best om met zijn poëzie het publiek op de hand te krijgen maar het publiek droop uiteindelijk toch af. Jammer, want de organisatie verdient zeker een pluim om zo een nieuwe jonge band te durven programmeren. Maar moest het zo laat op de avond?

Zaterdag 19 november
Dag vier en toch nog enige kracht in lijf en leden om er nog één keer alles uit persen. De avond begon hoopvol. Het Esbjörn Svensson Trio bracht het soort jazz waar ik eigenlijk al een heel festival lang naar op zoek was. Klassieke sferische nachtclubjazz met toch een aantal moderne impulsen. En het zweverige sfeertje dat je vaak terug kan vinden bij Scandinavische acts zat er ook in. Er werd indrukwekkend gemusiceerd en de bas (lees: bijna elektrische gitaar) solo’s van Dan Berglund zinderen nog altijd na. Maar de rode draad door heel het optreden was toch vooral het pianospel van Svensson. Melodieus maar nooit pretentieus. Eenvoudig simpel en toch onderschat moeilijk. En werd zelfs geroepen om een bisnummer en dat gebeurde nog niet vaak tijdens deze vierdaagse. Een band dus om zeker in de gaten te houden.

Van een totaal ander kaliber was Polar Bear [foto]. Deze Engelse band onder leiding van drummer en opperchef Seb Rochford (die enorm verlegen maar op een humoristische manier ieder nummer aankondigde) bracht een mengelmoes van punk, rock, drum & bass en zelfs Slavische elementen. Op plaat vind ik ze best indrukwekkend maar live zijn ze volgens mij toch een beetje overschat. Voor mij mag het af en toe wat meer pure jazz zijn. Het rockelement zat de jazz nogal in de weg en de jazz was van een te makkelijk niveau om de rock naar een hoger niveau te kunnen tillen. De twee tenorsaxofonisten soleerden dat het een genot was om naar te kijken maar hun klankkleur werd volledig naar de haaien geholpen door de mensen van het geluid. Voor de tweede keer tijdens dit festival stond het te hard, misschien wel in opdracht van de band zelf. Toch wist de band een aantal meer melodieuze gevoelige nummers te brengen die aantoonden dat er veel potentieel in deze band zit. Acoustic Ladyland was in hetzelfde bed ziek als Polar Bear maar dat kan ook moeilijk anders want drie groepsleden van Polar Bear zetelen ook in Acoustic Ladyland. Er werd dus heel weinig tijd verspild met het ombouwen van het podium. Het punkelement nam hier helemaal de overhand en vaak klonk het als Madness on speed of een satanische versie van Pharoah Sanders. Voor het eerst kon je een optreden tot ver buiten de zaal horen. Ik heb dan na vier lange festivaldagen moeten passen voor het tweede deel van hun set. Noem me desnoods een watje maar dit gefreak was niet echt aan mij besteed.

Een mooi orgelpunt werd er aan het festival gebreid door Bugge Wesseltoft. Een man van alle markten thuis en vorig jaar bewees hij op dit festival al dat hij live kan imponeren. Deze keer had hij een aantal Indische muzikanten meegebracht voor zijn project Ragatronik. Veel tabla en percussie maar altijd die typische pianomotieven van Wesseltoft die het geheel de juiste richting geven. Toch laat hij ook veel ruimte voor solomomenten (bassist en fluitist Shrikanth Sriram verdient zeker een eervolle vermelding) van de gasten en hij lijkt er op het podium alsmaar meer van te genieten. Indrukwekkende visuals ook, misschien wel de knapste van het hele festival. Een waardige afsluiter dus voor een alweer interessante en boeiende editie van het Motives Festival.

Als er tegen volgend jaar nog wat meer tijd en beraad wordt gestoken in de programmatie en daarmee de kleine mankementen worden vermeden kan dit festival nog meer uitgroeien tot een trendsetter in de lage landen. Ben zelf zeer benieuwd of de organisatoren daarin zullen slagen. En ik wens ze daar ook bij deze veel succes mee. Er zijn in ieder geval genoeg beloftevolle moderne jazzgroepen om er in 2006 weer een geslaagde editie van te maken.

http://www.kindamuzik.net/live/motives-festival/motives-festival-2005/11379/
Meer Motives Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motives-festival