http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Moss

IJl en vernuftig.
06 april 2012, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 08 april 2012

In Nederland is Moss geen kleine band meer na het succes van tweede plaat Never Be Scared, Don't Be a Hero. Ondanks dat is het viertal niet groot genoeg voor het tafellaken. Daarvoor zou een degelijke opvolger een logische stap zijn. Met Ornaments kiest de band een andere afslag, de plaat is geen hapklare muziekbrok. Harmonie en melodie maken plaats voor ritmische dwang en ijle geluiden uit elektronica.

Toch levert Ornaments de nodige successen op, met hoge noteringen in albumverkooplijsten. De tour verkoopt op veel plaatsen uit. Ook Vera is uitverkocht. Daar blijkt dat ze niet alleen artistiek, maar eveneens qua podiumpresentatie, geluid en zelfvertrouwen wederom een stap voorwaarts maken.

Met futuristische witte schermen op het podium is duidelijk dat de band de lichtpsychedelische aanpak van voorgaande optredens serieuzer aanpakt. Het podium is donker omgeven, het verhoogt de sfeer van het vindingrijke lichtgebruik in primaire kleuren. Daarnaast vuurt een lamp rondjes, lijnen en vierkantjes richting podium, wat de spacey ervaring afmaakt.

Het geluid is kraakhelder en met een lichte galm afgesteld. Zo blinkt de band bijna anderhalf uur uit in het op vernuftige wijze samenbrengen van invloeden die vooroplopen in de hipheidspolonaise, zoals dreampop, synthedelica, new wave en krautrock. Bovendien is de zang van Marien Dorleijn geen achilleshiel, maar ijle aanjager. De hechte ritmesectie laat zich met fraaie speelsheid uitstekend gelden in de nieuwe songs, waarbij de wave-achtige techniek van drummer van Finn Kruyning in het oog springt.

Het vertrek van Bob Gibson uit Moss is een kleine aderlating voor het live-effect van de samenzang. Toetsen, tamboerijn en elektronische percussie vangen de drie gitaristen goed op. Daarbij blijft voldoende ruimte over voor gitarist Michiel Stam om, soms samen met Dorleijn, uit te blinken in prachtige gitaarexercities die het midden houden tussen zonnige jangle en ijle shoegaze.

Hoewel ze in sommige songs wat muzikale extra's verwerken, zoals meer dynamiek in een magnifiek 'I Like the Chemistry', gaan ze pas echt loos in improvisaties in 'Silent Hill'. Dit had wel wat meer mogen zijn, de songs zijn er geschikt voor. Maar Moss is geen Motorpsycho. Ze tonen wel aan, op een geconcentreerde en tegelijk ontspannen wijze, over een liveshow te beschikken die in grotere zalen dan een uitverkocht Vera ook met gemak overeind blijft.

Moss