• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Monomyth

Dreiging en louterende implosies.
12 mei 2016, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Bob de Vries

Publicatiedatum: 15 mei 2016

Neêrlands spacerockwereldje is klein. Zo speelden de oprichters van Monomyth uit Den Haag al eerder in zweefbands als het onvolprezen 35007, Gomer Pyle, Lucid, en Incense. Vanaf 2011 maakte de instrumentale formatie drie platen, met als recentste het begin dit jaar verschenen Exo. Op dit album laat Monomyth de jarenzeventigrockkant van de voorganger - het aardig verkochte Further - enigszins achter zich, ten faveure van iets meer kraut- en stonerrock. Het brengt het vijftal naar een redelijk gevuld Vera.

De lange haren van het leeuwendeel van de groep, de zeer fraaie dubbelhalzige gitaar van een van de bandleden, veel rook en de lichtshow in primaire kleuren: de jaren zeventig liggen er prettig dik bovenop. Monomyth maakt muziek om jezelf in te verliezen, maar daarvoor is wel een solide basis vereist. Bassist Selwyn Slop en drummer Sander Evers kwijten zich uitstekend van die taak met rake drumklappen die zowel ingehouden als loodzwaar voor de dag komen, en slepende maar soms ook mathematisch klinkende baslijnen.

De zichzelf herhalende gitaarriffs van Thomas van den Reydt krijgen in dat stevige fundament de kans om extra dreigend en log uit te pakken. Toch komt het niet zo heel vaak tot een gruizige uitbarsting van gitaarlawaai, maar meer dan eens wel tot een louterende implosie van meer ingetogen momenten. Daarbij blijven ze dikwijls zweven tussen de epische geluiden van Pink Floyd en het meer compacte popgeluid van een band als Aereogramme, en ze kiezen niet voor de makkelijkste muzikale weg.

De fraai verweven toetstonen van Tjerk Stoop en Peter van der Meer geven Exo bij momenten een boeiende meerwaarde. Op het podium eisen ze een nog voornamere rol op door gelaagd en ijl het psychedelische voortouw te nemen, zodat het nog fijner wegzweven wordt. Volledige aandacht bij de zorgvuldig opgebouwde composities is daarbij wel een voorwaarde en dat niet iedereen dat kan opbrengen, blijkt uit de zaal, die naarmate het concert vordert iets minder gevuld raakt.

Het deert het resterende publiek niet. Het geluid is hard maar zeker niet overstuurd afgesteld, zodat je met de ogen gesloten hier meer dan voldoende aan hebt om bij weg te dromen. Wie de ogen geopend houdt, ziet een bij vlagen virtuoze band aan het werk onder blauw, rood of bijna wit licht. En rook, veel rook. Helaas ontbreken psychedelische projecties op de achtergrond, dat had het plaatje letterlijk compleet gemaakt. Maar voor wie zich volledig wil laten gaan, valt er in bijna honderd minuten spacerock van Monomyth veel te halen.

http://www.kindamuzik.net/live/monomyth/monomyth-285/26705/
Meer Monomyth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/monomyth