http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Moke / Rigby

Groots, zonder de rockclichés.
19 november 2009, Effenaar, Eindhoven

Tekst: Guido de Greef

Publicatiedatum: 23 november 2009

Applaus voor voorprogramma Rigby, omdat de groep überhaupt op het podium van de Effenaar staat. Twee maanden terug vertrokken drie bandleden. Nu staat er - met nieuwe leden - een goed geoliede livegroep, maar wel met nogal brave, radiovriendelijke pop. De hitjes 'Parade' en 'Everything Must Go' springen eruit, evenals de Michael Jacksoncover 'Human Nature', maar Rigby grossiert toch vooral in vrij kleurloos radiobehang waar alle scherpe randjes van af zijn gevijld. Aardig voor op de achtergrond, maar een echt eigen stijl ontbreekt vooralsnog.

Moke wordt enigszins smalend als 'Nêerlands Best Geklede Band' weggezet, maar van die veelbesproken Karel Lagerfeldoutfits is aanvankelijk weinig te zien. De band speelt vooral de eerste paar nummers grotendeels in het donker, waarbij de bezoekers ook nog worden verblind door de grootse lichtshow. Veel interactie met het publiek is er eerst niet, maar toch krijgt Moke de Effenaar binnen de kortste keren mee. Dat komt doordat de band verrassend sterk speelt.

Zijn op de laatste cd veel nummers dichtgesmeerd met strijkers en synthesizers, de zwaar aangezette violen blijven live grotendeels achterwege. Vermoedelijk is dat een budgettaire kwestie, maar het komt de show ten goede. Zonder alle productionele opsmuk komen liedjes als 'Black and Blue' en nieuwe single 'Love My Life' veel beter uit de verf. De jarentachtiginvloeden, op The Long & Dangerous Sea toch al zo nadrukkelijk aanwezig, worden nog extra onderstreept door de Echo & The Bunnymencover 'Lips Like Sugar'.

Wat ook bijdraagt aan het goede optreden is dat ballads, die de vaart uit het concert zouden halen, nauwelijks worden gespeeld. En die paar radiohits die Moke achter de naam heeft staan, zijn strategisch over de set verdeeld. Alleen tegen het einde vliegt de groep rond zanger Felix Maginn uit de bocht in erg lang uitgesponnen versies van 'Here Comes the Summer' - inclusief een Slashachtige gitaarsolo van Phil Tilli - en 'The Long Way'.

Moke presteert het om groots te klinken, zonder de rockclichés die daar zo vaak mee gepaard gaan. Hier staat een gretige band waarvan de leden exact weten waar ze mee bezig zijn en wat ze willen. Zelfs de grote zaal van de Effenaar – net niet uitverkocht – oogt op zo'n moment te klein voor deze groep.

Dat tegen het einde van de reguliere set zelfs een jongetje uit het publiek wordt gehaald om op het podium mee te komen spelen op een niet ingeplugde gitaar is ze dan bij dezen vergeven.

Foto van Moke uit het KindaMuzik archief door Peter Hageman