• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Raging Speedhorn/Ministry: een avondje gehoorbeschadiging

Het evangelie van de gehoorbeschading is ook overtuigend met technische problemen.
24 februari 2003, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Tijs Heesterbeek

Beeld: Sander Lameijer

Publicatiedatum: 04 maart 2003

Het hoofdzakelijk uit dertigplussers bestaande publiek was niet voorbereid op de wervelwind die Raging Speedhorn heette. Hierdoor bleef het vooraan in de verder bomvolle Paradiso erg rustig tijdens hun set. Jammer, want de zes Engelsen hadden wel wat meer bijval verdiend. De eerste drie nummers kampte de band nog met het typische voorprogrammaperikel: slecht geluid. Telkens wanneer Frank Regan zijn mede-brulboei John Loughlin bijviel werd het publiek en de band zelf getrakteerd op een hinderlijke feedback. Ook kwamen de gitaren niet mooi uit de brei die de P.A. produceerde. Maar na de single ‘The Gush’ kreeg de geluidsman het geluid onder controle en kon het handjevol mensen die de nieuwe CD bezitten duidelijk horen dat de band ook live geen concessies doet. Raging Speedhorn hanteert oorverdovende gitaren die zich in het midden houden tussen de metalcore van Pantera, de zware rock ’n roll typisch voor Entombed en Electric Wizards dreigende stonerrock. De uitstekende afwisseling van de twee schreeuwers/grunters maakte een originele mengeling compleet. Ook in de podiumpresentatie was deze deling grappig genoeg te zien. Keek je naar links, dan waande je jezelf op een stonerrock concert: vale band T-shirts, bakkebaarden en lange sluike haren domineerden aan die kant. Rechts waren het de kale koppen, piercings en boze poses die herinneringen opriepen aan een hardcoreconcert. Maar toch kwam deze goed uitgevoerde en spannende mix van stijlen niet echt over op het publiek. De band is beter af in kleinere zalen waar zij als hoofdact mogen fungeren.

Bij de opkomst van Ministry was een vergelijking met een andere (ook controversiële?!) act onbewust snel gemaakt. De toetsenist liep met een leren politiepet, de drumster (één van de twee) had een pet op met een enorme southern cross en frontman Al Jourgensen was getooid met een vliegenierscap met bril. Hadden we hier te maken met een moderne versie van The Village People? Ministry presenteerde zich op deze opener van hun Europese tour met twee drummers en besteedde hierdoor ook meer aandacht aan het ritmische gedeelte van hun muziek. Maar neigen naar house deed het nooit. De gitaren klonken als vijftig tandartsboren die tegelijkertijd een rotte kies aanvallen en Jourgensens onheilspellende voordracht maakte hem tot een predikant van je naderende gehoorsbeschadiging. Zijn verschijning werd nog imposanter door de enorme microfoonstandaard die het gedrocht van Korn reduceert tot een puberale seksfantasie. De frontman (compleet met fles wijn) was opvallend positief en goedgeluimd. Hij maakte grapjes met het publiek en kon zelfs lachen wanneer het op het podium even verkeert ging. Want dat werd wel duidelijk: de band was gretig en ze hadden er duidelijk zin in, maar soms werd er, vooral door de snarensectie, even iets minder strak gespeeld. Bij Ministry is dit nog steeds strakker dan de gemiddelde band, maar de foutjes vallen hierdoor wel eerder op. Ook was het de band duidelijk dat de nummers van hun nieuwe album Animositisomina hun weg nog niet gevonden hadden naar de hoofden van het publiek. Hierdoor lag de nadruk vooral in het tweede deel meer op oudere nummers. Met klassiekers als ‘N.W.O.’, ‘Thieves’, ‘Filth Pig’ en ‘Jesus Built My Hot Rod’ werden de fans op hun wenken bediend. Ministry was een uitstekende gastheer op een avond die niet snel vergeten zal worden, al was het maar omdat je hierna niets meer kon horen. Maar was het niet Motörhead die op de vraag waarom ze zo hard speelden reageerden met “als het publiek doof wordt, is onze muziek de laatste die ze gehoord hebben”.

http://www.kindamuzik.net/live/ministry/raging-speedhorn-ministry-een-avondje-gehoorbeschadiging/2616/
Meer Ministry op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ministry