• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Camp Lo / Michael Mayer

Over tandenstokers, Domstadhiphop en techno in het donker
19 mei 2006, De Helling & Tivoli, Utrecht

Tekst: René Passet

Publicatiedatum: 24 mei 2006

"Nee, geen nieuwe shit. Oude shit!" Een jongen in het publiek, oversized shirt, petje op en twee gutsende biertjes in z'n hand, is het er duidelijk niet mee eens dat Camp Lo [foto onder] ook nieuwe nummers wil spelen. Dat is de last die het Amerikaanse hiphopduo met zich meedraagt sinds het album Uptown Saturday Night in 1997 uitkwam, waarop hun grootste hit 'Luchini' staat. Dat nummer speelt de groep uit de Bronx uiteindelijk ook, waarna alle handjes in het Utrechtse De Helling wederom in de lucht gaan. "Does this sound familair?", wil de Camp Lo dj weten? It sure does!

De terugkeer van de old school boys van Camp Lo op een Nederlands podium is gefixed door de jongens van Boemklatsch, die hun vijfde verjaardag vieren met een hele rits jubileumconcerten. Ze haalden niet alleen de Camp Lo dudes over, maar vroegen ook lokale helden 207 om het feestje mee te vieren. Stiekem is hun optreden nog veel leuker dan dat van Camp Lo. Het vijftal uit de Domstad combineert moeiteloos Nederlandse raps met Engelse flows en Franse rhymes, is naast verstaanbaar ook stinkend enthousiast en gebruikt heerlijk vette en herkenbare beats.

Nadat vrijwel alle nummers van hun ep En je Weet! voorbij zijn gekomen is het de beurt aan dj van Camp Lo. Binnen vijf minuten jaagt de chubby Amerikaan er dertig singles doorheen, terwijl de crossfader overuren maakt. De platen vliegen letterlijk in het rond. Bij ieder bekend basloopje of beatje klinkt gejuich en gejoel, maar na vier danspasjes staat de volgende plaat alweer op.

De tent gaat pas echt los als Sonny Cheeba en Geechie Suede opkomen, de rappers van Camp Lo die na twee albums jarenlang stil bleven. Bij Suede is het wel duidelijk waar hij de afgelopen vier jaar zat. Niet in de studio, maar in de sportschool. Cheeba presteert het om het hele concert te rappen met een tandenstoker in z'n giechel. Respect! Na ieder nummer schreeuwt de dj met overslaande stem het webadres van Camp Lo (waarop later weinig meer dan 'under construction' blijkt te staan!) en moeten we onze handen in de lucht gooien.

De KindaMuzikverslaggevers springen echter op de fiets naar Tivoli, waar DJ Michael Mayer [foto boven] op het punt van beginnen staat. And now for something completely different! Van de hiphop naar de techno, en waarom niet?

Aangekomen in Tivoli zien we Mayer op een compleet verduisterd podium staan. Of eigenlijk ontwaren we alleen zijn contouren, afgetekend tegen het enorme videoscherm achter hem waarop het logo van partyorganisatie Full Spectrum oplicht. Waarom de beroemde Duitse dj zelf geen lichtje krijgt, blijft een raadsel. De fotografen in de zaal mopperen.

Niet alleen de fotografen, want het zaalgeluid staat te zacht voor Mayers subtiele technoplaten. Vooraan bij de bassbins kunnen we de gesprekken om ons heen gewoon volgen, terwijl je liever de bas in je onderbuik voelt op een volume dat alle gesprekken onmogelijk maakt en tot dansen verplicht.

Nu blijft een ervaring van zijn fantastische dj-set in de Melkweg in 2005 achterwege, maar ook een Mayer op 90 Decibel is nog altijd genietbaar. Al na een half uur klinkt het eerste gejuich vanuit de zaal. Dat de Keulense dj beantwoordt met een flink luchtalarm, alvorens de volgende plaat in te starten. Hij draait vreemde versies van bekende technoplaten, verrast met abstracte beats van zijn eigen label Kompakt en schakelt later in de nacht zelfs even over op pure house. Heel even dan, want al snel snijden vlijmscherpe snares weer dikke baslijnen door en wint het experiment het van het voorspelbare.

http://www.kindamuzik.net/live/michael-mayer/camp-lo-michael-mayer/12951/
Meer Michael Mayer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/michael-mayer