• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mi and L'au / Kiss the Anus of a Black Cat / Josephine Foster

Een avond vol warme, minimalistische folk.
10 september 2005, Kunstencentrum België, Hasselt (B)

Tekst: Geertje Cools

Publicatiedatum: 22 september 2005

Terwijl buiten de weergoden het halve land blank zetten bereidt kunstencentrum België zich voor op een intieme, sfeervolle avond. Josephine Foster [foto boven] wil pas aan haar set beginnen als de verluchting afstaat omwille van het storende geluid. Het publiek is dan ook muisstil tijdens haar knappe performance, grotendeels opgehangen aan nummers uit haar recente Hazel Eyes, I Will Lead You. Maar ook All the Leaves Are Gone wordt niet over het hoofd gezien. Tussen beide albums is een duidelijk verschil merkbaar: de nummers van haar laatste boorling klinken een pak donkerder en hermetischer dan de ‘kampvuurliedjes’ van All the Leaves Are Gone en baden in een andere sfeer. Gevoelens van schoonheid en geluk wisselen zich binnen één nummer af met een gevoel van onbehagen. Op het vlak van compositie, ritme en melodie is haar muziek eigenlijk erg eenvoudig en ook het instrumentarium is beperkt - Spaanse gitaar en occasioneel een mondharmonica - maar haar speciale stem biedt absoluut een meerwaarde.

Kiss The Anus Of A Black Cat is de schuilnaam van Stef Heeren, dat wisten we ondertussen al. Hij maakte indruk met debuutplaat If the Sky Falls, We Shall Catch Larks. Live laat hij zich bijstaan door drie muzikanten. Het lijkt wel alsof ze wat aarzelend aan hun concert beginnen en ook ‘Almost, Silver’ breekt niet helemaal open. De kracht waardoor de nummers op plaat gekenmerkt worden, ontbreekt. Wel aanwezig is Heerens heldere stem, en het warme, akoestische gitaargeluid, maar dit maakt niet alles goed. ‘Sevenfold’, het naar een crescendo voortkabbelende openingsnummer van de plaat, bouwt goed op doch een climax blijft uit. Ook ‘Sevenfold’ klinkt minder straf en intens dan op plaat, de subtiliteiten lijken weg te vallen. Naar het einde toe wordt het concert beter en intenser maar de sterke plaat indachtig verwachtten wij er toch meer van.

Mi and L’au, oftewel de Finse Mira Romantschuk en de Fransman Laurent Leclère, zijn nog niet zo bekend in de lage landen maar hopelijk komt hier snel verandering in. In oktober brengen ze hun gelijknamig debuutalbum uit en dan kunnen ze ook jullie harten veroveren.
Beiden spelen akoestische gitaar, maar het zijn vooral hun stemmen die het publiek raken. Het is heel stille, minimalistische muziek maar bovenal: zo mooi. Hun nummers zijn uitgepuurd en subtiel en zitten vol liefde en emotie. Ze zetten de stilte van de Finse bossen, hun huidige biotoop, om in muziek. Soms laten ze bewust pauzes en stiltes vallen. In de zang wisselen ze mekaar af, maar ze klinken op hun best als ze samen zingen. Hun stemmen passen perfect bij elkaar, de mannelijke en de vrouwelijke klankkleur zijn in evenwicht. Pure schoonheid.

// met dank aan Ronny Wertelaers

http://www.kindamuzik.net/live/mi-and-l-au/mi-and-l-au-kiss-the-anus-of-a-black-cat-josephine-foster/10583/
Meer Mi And L\'au op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mi-and-l-au