• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Maxïmo Park @ Domino 2005

Als een vuurbol na een vernietigende bliksemschicht.
11 april 2005, AB, Brussel (BE)

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 13 april 2005

Dit Britse vijftal werd pas ter elfder ure aan de Domino-affiche toegevoegd, maar had aan één meesterlijke single (‘Apply Some Pressure’) genoeg om de AB Club gisteravond in dikke drommen te bevolken.

Hoewel hun debuut, A Certain Trigger, pas over een dikke maand in de winkels ligt, zijn er aanwijzingen genoeg om te geloven dat we hier alweer met een vette hype opgescheept zitten. Zo zette Maxïmo Park reeds voet aan de grond in de States en Japan en werden ze toegevoegd aan de indrukwekkende line-up van het Glastonbury-festival, waar ze zowaar een stek versierden op de ‘John Peel’-stage. Ook het invloedrijke NME ruimde onlangs de coverpagina in voor het kwintet uit Newcastle. De belangrijkste katalysator achter deze buzz is echter Steve Beckett van het vermaarde Warp-label. Hij ontdekte in zanger Paul Smith een zweem van Jarvis Cocker en zijn band Pulp, die het Angelsakische muzieklandschap een decennium terug grondig hertekenden.

En inderdaad, Maxïmo Park lijkt goed op weg om – zoals Cocker destijds met Sheffield – het oersaaie en grauwe Newcastle uit zijn culturele isolement te halen. Het kwintet heeft er alvast de looks en – meer nog – het songpotentieel voor. Hun debuutplaat raast als een op hol geslagen HST door de huiskamer en verpulvert elk opduikend obstakel tot waardeloos schroot. Maxïmo Park kleurt netjes binnen de lijnen van de klassieke popstructuur, maar comprimeert die met een dosis rock en electro die zo ingenieus is opgebouwd dat horen meteen gelijkstaat aan bezwijken. Zò oer-Brits, zò retro, maar ò zo degelijk!

Geen mens ook die daar aan durfde te twijfelen, want nog voor ‘Signal and Sign’ werd ingezet steeg er een gejuich op, dat pas na de laatste noot van ‘Kiss You Better’ zou verstommen. De passie droop bij momenten – haast letterlijk – van het podium af en de mokerslagen van drummer Tom English genereerden elektroshocks die zelfs bij een terminale comapatïent tot in de diepste poriën voelbaar zouden zijn. De spastische tics van zanger Paul Smith leken geschoeid op de onnavolgbare fratsen van Alain Van Dam en daarnaast knalden de hoekige gitaarriffs van Duncan Lloyd je één voor één als een boemerang in het gezicht.

De nieuwe single ‘Graffiti’ heeft alles in zich om binnen de kortste keren uit te groeien tot een instant classic en zette Smith’s zoektocht naar romantiek ook live in een levensgrote vitrinekast. ‘The Coast is Always Changing’ klonk frisser en doorleefder dan het beste wat Julian Casablancas de afgelopen jaren op plaat vereeuwigde en ‘Limassol’ verspreidde zich onder de menigte als een vuurbol na een vernietigende bliksemschicht. Crowd pleaser ‘Apply Some Pressure’ speelde handig in op de verzuchtingen van de pogoënde medemens en het telrijmpje van ‘The Night I Lost my Head’ giert de komende maanden ongetwijfeld nog door duizenden kelen op diverse festivalweides.

Het heeft er alle schijn van dat de rechttoe-rechtaan art-rock van Maxïmo Park de komende maanden vernietigend zal uitpakken en dat kan ook het aanwezige personeelsbestand van Clear Channel niet ontgaan zijn. Of dat tot Werchter of Pukkelpop zal leiden weten we nog niet; wat we wel weten is dat Maxïmo Park met A Certain Trigger weldra een opzienbarend werkstuk aflevert dat fans van Franz Ferdinand en The Bravery ten zeerste zal plezieren.

http://www.kindamuzik.net/live/max-mo-park/max-mo-park-domino-2005/9142/
Meer Maxïmo Park op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/max-mo-park