• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mark Lanegan / Duke Garwood

Lanegan solo en akoestisch.
21 april 2010, Effenaar, Eindhoven

Tekst: Geertje Cools

Publicatiedatum: 25 april 2010

De Britse singer-songwriter Duke Garwood trad al eerder op als voorprogramma voor Mark Lanegan in een van diens muzikale verschijningsvormen. Wat ze alleszins gemeen hebben is dat ze zeer rustig op het podium staan en niet meteen de grootste sfeermakers zijn.

Garwood speelt eenvoudige, bluesy, trage en donkere nummers, die nog niet helemaal af lijken. Zijn gitaarspel doet soms denken aan Six Organs of Admittance maar is lang niet zo intens. Zijn stem lijkt zeer vaag op die van Jeff Buckley maar is minder mooi.

Zijn traditioneel gitaargetokkel klinkt warm en een beetje onheilspellend, de bindteksten worden verlegen gemompeld. In een klein, rokerig café zouden Garwoods nummers misschien tot hun recht komen, maar in deze zaal vol lustig kletsende mensen is dit zeker niet het geval.

Mark Lanegan [foto] draait al meer dan 25 jaar mee in de wereld van de alternatieve gitaarmuziek, als zanger van onder andere Screaming Trees en Soulsavers, als helft van duo's die hij vormt met Isobel Campbell en Greg Dulli, en als frontman van Mark Lanegan Band. Maar al sinds het prille begin van zijn indrukwekkende carrière treedt hij ook meermaals aan als solo-artiest.

Zo staat hij ook vanavond geprogrammeerd. Het wordt een akoestische set waarbij Lanegan enkel de zang voor zijn rekening neemt en begeleid wordt op gitaar door Dave Rosser. De nummers komen voornamelijk van zijn vijf soloplaten en de albums die verschenen onder de noemer Mark Lanegan Band.

Zoals steeds staat Lanegan, met twee handen gekluisterd aan zijn microfoonstandaard, ietwat verlegen en ogenschijnlijk ongemakkelijk op het podium. Maar wanneer hij begint te zingen palmt hij de zaal snel in. Lanegan zingt heel bewust en geconcentreerd, en zijn prachtige bas blijft ongeëvenaard.

Het is een knap concert waarbij de nummers voor zich spreken. Voor de rest gebeurt er amper iets, op een zeldzame "Thank you" na. Soms lijken de nummers gezapig voort te kabbelen, dan weer bezorgen ze je kippenvel, zoals een naakte versie van 'Resurrection Song', of een krachtig tot de essentie herleid 'Hangin' Tree' van Queens of the Stone Age in de toegift, en wordt het toch even beklijvend.

http://www.kindamuzik.net/live/mark-lanegan/mark-lanegan-duke-garwood/20081/
Meer Mark Lanegan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-lanegan