• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Macy Gray

Hese soulzangeres bouwt feestje in TivoliVredenburg.
17 februari 2015, TivoliVredenburg Grote Zaal, Utrecht

Tekst: Tom Leistra

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 19 februari 2015

Toch lastig als je eerste album een heuse kaskraker blijkt te zijn en wereldwijd zeven miljoen keer over de toonbank gaat. Hoe evenaar je zo'n onwaarschijnlijk succes? De Amerikaanse Macy Gray leek het antwoord jarenlang niet in petto te hebben. Nadat debuutalbum On How Life Is een internationale hit werd en single 'I Try' zelfs een Grammy waard bleek, bracht de nu 47-jarige soulzangeres zes albums uit die stuk voor stuk verbleekten bij de muziek van haar eerste plaat. Het leek muzikaal zelfs geheel bergafwaarts te gaan met de vrouw voor wie de hemel aan het begin van het millennium nog aan de voeten lag en die destijds in één adem werd genoemd met neosoulgrootheden als Lauryn Hill en Erykah Badu. Toen ze vorig jaar met haar album The Way kwam waren de verwachtingen dan ook niet bijster hooggespannen. Toch bleek dit weer een verrassend frisse plaat vol invloeden uit verschillende genres, van pop tot r&b en van gospel tot soul. Een plaat die zich misschien zelfs kan meten met On How Life Is en de tanende carrière van Gray wellicht weer van glans kan voorzien.

Na lang wachten verschijnt de band van Gray op het podium van de achthoekige Grote Zaal van TivoliVredenburg. Gekleed in nette bloesjes met blauw oplichtende stropdassen zetten zij alvast een groovende jam in. Na een tijdje komt de frontvrouw in een lange glitterjurk en op rode hakken onder luid applaus het podium op schuifelen. Haar potsierlijke verenboa doet vermoeden dat het publiek vanavond een rasechte diva voorgeschoteld krijgt, maar dit blijkt behoorlijk mee te vallen: Gray is bovenal charismatisch en goedgeluimd. Als de show dan ook nog begint met 'Why Didn't You Call Me' - een van de krakers van het zo bejubelde debuut - zit de stemming er meteen goed in. De bassist en gitaar waggelen trouw mee met de choreografische bewegingen van Gray en spelen hun noten degelijk en volledig in dienst van haar immer hese stem. Ze klinkt nog even soulvol en uniek als toen ze er zestien jaar geleden een Grammy mee won, haar vocalen hebben zelfs een wat meer doorleefde rasp gekregen. Een rasp die er overigens altijd al in zat. Vroeger op school deed Gray haar mond amper open, omdat ze zich voor haar nogal schelle en schurende stem schaamde. Nu staat ze voor een volle concertzaal met mensen die aan haar lippen hangen. Het kan raar lopen in het leven.

Gray voelt zich ogenschijnlijk prima thuis op de bühne. Tijdens het soepele en loungy 'Do Something' banjert ze langs alle uithoeken van het podium en tijdens de herkenbare hiphopbeat van 'Caligula' laat ze merken dat ze het publiek graag ophitst. Iedereen moet meeklappen, iedereen moet meezingen en iedereen moet bepaalde dingen roepen. Een truc die entertainers al sinds mensenheugenis toepassen, maar die ook vanavond in TivoliVredenburg zijn uitwerking niet mist. Soms dient interactie met het publiek om een beetje te verbloemen dat een band de zaakjes niet helemaal op orde heeft, maar hiervan is bij de muzikale kompanen van Gray geen sprake. Wel spelen zij de eerste helft van de show net iets te gedienstig en vlakjes, waardoor het vermoeden rijst dat het af en toe nog net wat swingender had gekund. Halverwege de set eist de drummer met twee wilde en chaotische drumsolo's echter alle aandacht op en verlaat Gray samen met de overige muzikanten het podium om hem volledig de ruimte te geven.

Dit blijkt echter niet het startschot te zijn voor een immens knallende tweede helft. De teruggekeerde Gray trakteert het publiek in plaats daarvan op het lome en misschien zelfs net iets te luchtig klinkende 'Brand New Key', een dub-achtige cover van de vergeten jarenzeventigzangeres Melanie. Ook Radiohead-hit 'Creep' komt via een orgeltje en een kalme pulserende bas traag op gang, en het publiek zingt het bekende refrein massaal mee. Nadat Gray onder luid gejuich heeft verkondigd dat het leven soms veel beter is na een dikke vette joint volgt de prachtige, hese zanglijn van het erg sfeervolle 'Stoned'. Dan is het blijkbaar genoeg geweest met de rust en gaat de band met 'Sexual Revolution' na een loungy begin voor heftig stomende funky discopop. De voetjes gaan ook op de zittribunes veelvuldig van de vloer, evenals tijdens de nieuwe makkelijk in het gehoor liggende maar verder niet erg spannende hit 'Hands'. Na drie mooie, intieme toegiftnummers volgt de grande finale: wereldhit (en in feite de enige écht grote hit) 'I Try'. Gray hoeft zelf amper haar best te doen, want het publiek zingt haar de woorden uit de mond. Na een vlammende gitaarsolo, een minimeezingstukje Bob Marley ("Everything's gonna be alright") en afscheidsnummer 'The Letter' - "So long everybody" - kan iedereen tevreden naar huis. Macy Gray weet ook in 2015 een zaal nog in vervoering te brengen en dat is toch knap voor iemand die ooit op de filmschool haar zelfgeschreven nummers niet durfde te laten horen omdat ze haar stem te lelijk vond.

http://www.kindamuzik.net/live/macy-gray/macy-gray-8599/25704/
Meer Macy Gray op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/macy-gray