• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Machine Head/God Forbid/Caliban

Een bijzonder goed gemutste band laat zien dat ze het kunstje nog steeds erg goed verstaan.
18 november 2004, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Maurice van der Heijden

Beeld: Ron van Rutten

Publicatiedatum: 22 november 2004

Zo, dat is lang geleden dat ik Machine Head heb gezien. Vier jaar geleden stonden ze op Graspop en dat was niet veel soeps. Toen regende het pijpenstelen en dat is nu in de rij voor de 013 ook weer zo. Daardoor missen we het begin van Caliban en dat is helemaal niet erg want de vijf Duitsers komen vanavond helemaal niet uit de verf. De eentonige mix van mosh- en metalcore klinkt erg standaard en de zanger weet zich geen houding te geven. Hij staat erbij alsof hij auditie doet bij Idols. Het is mij dan ook een raadsel waarom deze band getekend is door Roadrunner.

God Forbid(foto rechts) laat daarna wel zien hoe het moet. De vijf Amerikanen staan zelfverzekerd op het podium en de overtuiging straalt van de nummers af. Het ene moment wordt er stug doorgebeukt, het andere moment groovet het materiaal van Gone Forever en Determination als een achterlijke. Voor een redelijk onbekende band sta ik er van te kijken dat deze act het publiek goed weet mee te krijgen. Dat is niet alleen te wijten aan het sterke songmateriaal - het vijftal opereert in de regionen van de New Wave of American Heavy Metal- maar heeft ook te maken met de sterke podiumpresentatie. Vooral zanger Pitbull is een ware smaakmaker. Zijn felle strot en het goede contact met het publiek zorgen ervoor dat je wakker blijft. Volgende keer hoop ik wel dat hij zijn sneue oproep Fuck Bush achterwege laat. Te makkelijk scoren in een Europese zaal en het zal me benieuwen of dezelfde oproep ook rond gaat in een Amerikaanse zaal. Minpuntje op een goede show.

Klokslag tien uur schalt er een intro door de boxen van 013. Tijd voor een avondje Robb Flynn en consorten. ‘Imperium’ van de laatste plaat wordt ingezet en direct wordt het duidelijk dat er beslist nog rekening gehouden moet worden met Machine Head (foto links). De drums klinken hard, de zang is goed verstaanbaar en de gitaren scheuren door de zaal. Gelukkig blijft het vanavond niet bij nieuw werk maar komt het eerste en tweede kindje ook aan bod. Bij oudje Old vindt de rest van het publiek dat blijkbaar ook, de moshpit is niet te overzien. Erg sterk daarna is ‘Days Turn Blue to Grey’ dat begint met een Sabbath-opbouw en uiteindelijk uitgebouwd wordt naar een groovende climax. Het viertal is dus pienter genoeg om de aandacht de volle set te behouden. De lichtman voegt daar trouwens een aanstekelijke lichtshow aan toe.

Na een uur dooft de beste man de lichten en is het wachten op de toegift. Als eerste is het gedeeltelijk akoestische ‘Descend the Shades of Night’ aan de beurt. Live komt dit acht minuten durende nummer niet geheel uit de verf. Net als het einde van ‘Davidian’ trouwens dat de volgende toegift is. Godver, wat baal ik dat ze het trager spelen als op Burn My Eyes. Goedmaker is dan toch wel ‘Creeping Death’ van Metallica. Met eerbied en veel spelplezier wordt deze cover gebracht. Voor velen een feest van herkenning, voor anderen hopelijk een schop tegen het achterste om op speurtocht uit te gaan. Stoppen ze nu dan met spelen denk ik hardop? Nee, de afsluiter vanavond is ‘Block’. Met een welgemeend ‘Fuck It All!’ wordt deze oude kraker ingezet. Ik waan me weer even veertien en sta luidkeels mee te zingen. Fantastisch einde van een erg goed concert. Machine Head heeft na jaren weer een plekje in mijn hart veroverd.

http://www.kindamuzik.net/live/machine-head/machine-head-god-forbid-caliban/7954/
Meer Machine Head op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/machine-head