http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Duke Ressurection / Los Natas

Muchos paddestoelos por favor.
03 november 2004, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 05 november 2004

Dat Los Natas (foto's) niet de makkelijkste band is om een optreden van bij te wonen mag bekend zijn. Het Argentijnse drietal zeurt en dreint namelijk nogal en is voornamelijk in de weer met effectpedalen en joints. Tijdens hun eerste Europese tour vorig jaar deden ze Nederland aan maar helaas kon de band toen niet waarmaken wat ze op platen als Cuidad de Brahman en Corsario Negro beloofden. Platen van een haast onversneden kwaliteit, overigens. Hun Nederlandse shows waren laaggestemde geluidsexperimenten die zichtbaar en hoorbaar te lijden hadden van overdadige psychedelica. Sterker nog: collega Ruud van Esch (die van hardcore houdt maar dat terzijde) boorde de band de grond in en niet geheel onterecht. Met die gemiste kans in het achterhoofd had Los Natas heel wat goed te maken vanavond in het Tilburgse 013.

Duke Ressurection mocht het publiek opwarmen. Publiek dat er zin in had. Het Brabantse trio begon nogal twijfelachtig met enkele meer op gitaarrock geënte nummers waarbij ook technisch het een en ander misging. Na een nummer of drie werd het distortionpedaal verder ingetrapt en kwam het trio los middels korte, groovy songs die nergens echt pakkend waren, maar waarop we heerlijk konden heupwiegen. En aan het eind van de set veel ruimte openlieten voor mooie gitaarsolo’s waarin de geest van Josh Homme rondwaarde. De zanger/gitarist had zijn instrument goed onder controle en ook het heerlijk swingende en niet al te duistere geluid van de bassist zat nergens in de weg, en vormde misschien wel het kloppende hart van hun organische stonerrock vol bluesy passages. Het duurde even, maar toen kwam het en dat werd gewaardeerd door de circa vijftig aanwezigen in de Bat Cave. Al leken de teksten nog wat eenvormig en weinigzeggend.

Los Natas speelt thuis in grote zalen. En op house party’s in Chill Out Rooms. Want hun muziek klinkt even loom als lekker trippen met een joint in de mondhoek, hetgeen de drummer ook deed zonder een steekje te laten vallen. Het optreden van Los Natas begon eigenlijk meteen toen zanger/gitarist Sergio Manuel Chotsourian zijn gitaar inplugde. Want bij dit Zuid-Amerikaanse gezelschap is het verschil tussen soundcheck en optreden nauwelijks te merken. Stoïcijns naar de grond starend werden alle pedalen ingedrukt wat een psychedelisch geluid opleverde waarin je met de ogen dicht heerlijk kon verdwalen.

Maar denk niet dat Los Natas meteen vol gas geeft. Intro’s duren met gemak enkele minuten om daarna in een sfeervolle jam te vervallen die na vier minuten alsnog naadloos op het nummer blijkt aan te sluiten, om na een ritmische, haast onmogelijke manier op een reeds gespeeld stuk terug te vallen met een sonische uitbarsting als variatie. Een beetje onsamenhangend, maar een ware trip. Want het is de compactheid van hun uit duizenden herkenbare geluid dat dit optreden tot een ware revanche maakte. Compact maar evenwel suizend, golvend en resonerend. Geen twaalf songs en “thank you”, maar stukken, beetjes, flarden en aanzetjes met een hoog THC-gehalte.

Fragmenten van songs, jams, schier eindeloos gepiep en flashbacks van paddestoelentrips. Vaak slechts een enkele toon, gespeeld met een fikse handvol reverb en een alles behalve dwingende beat. Want Los Natas heeft nooit haast. Vandaar dat Sergio zo weinig noten speelt en zijn gitaar regelmatig erg lang laat uitklinken. Collega Broide is iets drukker maar blijkt vooral een drummer die rustig ritmisch getik op zijn bekkens verkiest boven roffelen op zijn trommels, wat compacte spanningsbogen oplevert die door het prachtige gitaargeluid uiterst breed en onaards klinken. Soms lijkt het gepiel in de ruimte, maar dan neemt plots Walter het voortouw met een opgefokte drumriff waarop je niets anders kunt doen dan je nekspieren in beweging zetten. En net als je lekker in de groove zit volgt er een experimenteel ‘stuk’ waarin de plotselinge ritmewisselingen en subtiele bastonen van Gonzalo Villagra heerlijk contrasteren met de delays en vage geluiden van gitarist Sergio. Die zingt ook. Maar niet vaak. En als-‘ie het al doet verstaan we er niets van want mijn Spaans is waarschijnlijk net zo goed als dat van de gemiddelde KindaMuzik-lezer.

Die al even subtiele variatie geeft deze muzikale zinsbegoocheling een extra dimensie waardoor er regelmatig magie in de lucht hangt. Maar niet overal tijdens dit bijna twee uur durende optreden waarbij het publiek vooral tijdens de hardere passages flink uit zijn dak gaat en alle favorieten (‘Planeta Solitario’, ‘Meteoro’, ‘Brisa del Desierto’) in stukjes en beetjes langs hoort komen. Want er zijn ook stukken die niet helemaal werken en waarop het trio het de luisteraars behoorlijk lastig maakt met flarden krautrock of oeverloos gepiel.

En dat levert zowel spannende als nutteloze intermezzo’s op. Eigenlijk zou je bij een Los Natas-optreden een portie magic mushrooms moeten gebruiken. Pas dan ontdek je de werkelijk magische sound die je doet zweven tussen de sterren. Als alles klopt zoals bij het grootste gedeelte van de show van vanavond (gelukkig fit op de eerste dag van de tour!) is Los Natas werkelijk een psychedelische trip. Maar toch weet de band ook lekker losjes te rocken. Spannend en afwisselend dus. Vertederend ook door de half Engelse/half Spaanse aankondigingen. En de group hug na het optreden. Unieke band want zoals Los Natas is er geen tweede. Revanche geslaagd.

En als je vindt dat deze recensie een beetje langdradig is: Los Natas zou er geen moeite mee hebben en de mooiste woordjes nog een keer lezen, maar dan net iets geraffineerder om uiteindelijk tot een maximaal effect te komen.

foto's afkomstig van Los Natas' website