• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Charline Rose / Lisa Germano / Anaïs

Koude rillingen ingepakt tussen middelmatigheid en muziek voor kinderen.
10 mei 2007, Botanique, Brussel

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 14 mei 2007

De avond in de Orangerie staat in het teken van Les Femmes s’en Mêlent (“de vrouwen moeien zich ermee”). Dat betekent in eerste instantie twee vrouwen met gitaren. Charline Rose [foto boven] mag aftrappen en doet dat zonder drummer. Ze heeft enkel een gitarist, bassist en violist bij zich. Op haar beste momenten zit ze bijna tegen folk aan, vooral wanneer de viool een hoofdrol mag vertolken.

Maar vaker is Charline, vooral in haar zang en teksten dan, nog iets teveel een lichtgewicht dat het vooral goed zal doen in Frankrijk. Ondanks covers van Placebo (‘Protège-Moi’) en Pete Seeger (‘Où Vont les Fleurs’), beide zeer gesmaakt door het publiek, is haar muziek toch nog te ondraaglijk licht om veel gensters te slaan. Toevoeging van een drum had enige drive kunnen aanbrengen, want nu blijft de muziek iets te vaak steken in de luchthartige wereld van een zuchtend meisje

Lisa Germano [foto links] is geheel andere koek. Je ziet en hoort dat deze vrouw door het leven getekend is. Van zo diep in haar ziel komen haar liedjes. Vaak moet je even slikken omdat je het gevoel hebt dat je van Germano’s intiemste zielsroerselen zit mee te genieten.

Hier is de instrumentatie nog minimaler. Ze heeft enkel een bassist bij en zelf beroert ze af en toe de snaren, maar voor het grootste deel van de tijd de piano. Haar meestal korte nummers zitten vol doorvoelde poëzie over liefde, verlies van liefde, twijfel en pijn. Ook haar stem, broos en verstild, klinkt alsof ze al vele kwade emotionele watertjes doorzwommen heeft en ze brengt een weergaloos concert waarbij je een speld kan horen vallen, zij het dat je er zelf wat gehavend uitkomt.

Bij de Franse Anaïs zit je jezelf een beetje af te vragen wat de organisatoren heeft bezield om zulk een kinderachtig gedoe te programmeren na de emotionele draaikolk die Lisa Germano is. Anaïs (het subtiele “Je suis une vraie connasse” (vrij vertaald: “ik ben een echt klotewijf”) siert een van de T-shirts die je bij het verkoopstandje kunt verkrijgen) heeft in Frankrijk en Wallonië al een carrière achter de rug en komt net terug uit de Verenigde Staten, alwaar ze haar innerlijk demonen (drugs, alcohol) heeft weten te bedwingen, zo valt te lezen op een vooraf verspreide leaflet.

Nu, dat succes bij de Zuiderburen kunnen we wel begrijpen, want Anaïs is wat je noemt een stuk en ze gedraagt zich meer dan eens overdreven dellerig, iets wat zowel bij de vrouwelijke adolescenten als bij de mannelijke afvaardiging in de smaak lijkt te vallen. Maar spijtig genoeg is haar verhaaltje over Amber, een Amerikaanse college girl zonder vriendje ook volledig toegesneden op diezelfde adolescenten.

Haar drummer en gitarist zijn zonder twijfel bekwaam, maar de middelmatige R&B, pop en rock (steeds ingeleid door middel van een korte gesproken inleiding van de gitarist) zijn toch eerder een komisch festijn. Als ‘Grease Lightning’ je voor de geest komt weet je wel hoe laat het is.

Je kan Anaïs haar overduidelijke succes alleen maar gunnen, maar ze speelt wel in op de lagere muzikale driften en zodra je buiten bent staat enkel haar mooie figuurtje nog in je geheugen gebrand. De muziek ben je in iedere geval allang vergeten.

http://www.kindamuzik.net/live/lisa-germano/charline-rose-lisa-germano-ana-s/15419/
Meer Lisa Germano op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lisa-germano