• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Young Gods / Ralph Myerz and the Jack Herren Band / Dez Mona

Gevarieerde topavond in de Chapiteau.
12 mei 2007, Botanique, Brussel

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 16 mei 2007

 
Met de komst van The Young Gods zou het vanavond een apotheose moeten worden op deze laatste avond van Les Nuits Botanique. Dat is echter buiten de andere acts op de affiche gerekend. Iedereen die vanavond aantreedt, lijkt in absolute topvorm. Dat wil zeggen, als je even de flauwe komedie die Les Vedettes brengen buiten beschouwing laat. Deze act bestaat voornamelijk uit overjaarse majorettes die op hoempadisco een dansje doen op het podium van de Chapiteau. De eerste vijf seconden kun je daar meewarig mee lachen, al snel wordt zoiets zielig. Vreemd volkje, die Brusselaars.

Zulke onzin is snel vergeten als Dez Mona aantreedt. Het is even wennen als je voor de eerste keer met de groep geconfronteerd wordt. De band bestaat uit een contrabassist, een pianist, een drummer en een man op harmonica, maar het is vooral zanger Gregory Frateur die een onvergetelijke indruk nalaat. Als je de Chapiteau binnenkomt, denk je eerst met een zangeres te doen te hebben. De man heeft een volslagen uniek stemgeluid (de enige mogelijke vergelijking is Gavin Friday ten tijde van Virgin Prunes, met wie de groep trouwens ook muzikale verwantschap vertoont) en hij kan het minutenlang op een loeien zetten zonder dat je ook maar een valse noot hoort.

Zijn afwisselend demonische en dieptreurige stem is het kloppende hart van Dez Mona, van wie de muziek zich ergens in de decadente zone tussen cabaret, rock, spirituals, levenslied en donkere jazz ophoudt. Wordt er eerst nog opgekeken van Frateurs abnormale stembereik en vreemde maniertjes, dan staat de zaal snel in lichterlaaie, vooral na het duivelse duet tussen hem en de alle duivels ontbindende contrabassist Nicolas Rombouts. Dez Mona moet het gewoon erg ver gaan schoppen. En Frateurs stem zal je nog dagen achtervolgen, tot in je nachtmerries toe. Verpletterend gewoon.

Dan blijkt het al tijd voor The Young Gods [foto boven], die normaal gezien het hoogtepunt van de avond hadden moeten zijn. Maar Ralph Myerz en de zijnen zijn blijkbaar te laat en dus mogen Franz Treichler en zijn trawanten al om half tien van jetje komen geven. En of ze dat doen. De groep heeft al het voordeel dat de helft van het publiek tegen die tijd uit rasechte fans (sommigen ondertussen al op leeftijd) bestaat en dus wordt het een stevig rockfeest.

Niet dat er een gitaar aan te pas komt. De gitaren van The Young Gods komen sinds het prille begin gewoon uit een doosje. En toch is dit rock-‘n-roll pur sang. Het drietal jaagt op een drafje bijna heel de nieuwe cd, Superready / Fragmenté, erdoor en doet dat met een kracht die menig combo dat wel een gitarist bijheeft groen zal doen uitslaan van jaloezie. Treichler doet zijn gekke acrobatische dansjes, springt op en neer zoals Jim Morrisson dat kon en heeft ook nog eens meerdere stemmen, van verleidelijk over hees naar ronduit rauw, in huis. Taalgewijs schakelt hij al even gemakkelijk over van Engels over Frans naar Duits.

Tussen al het geweld is er ook nog tijd voor een rustiger nummer met exotische percussie of sitargitaar in de hoofdrol. Als de set dan ten einde is, moet de groep gewoon terugkomen, zo overweldigend is het applaus en het geroep om meer. Als toemaatje komen dan nog onsterfelijke hits als ‘Jimmy’ en ‘T.V. Sky’ voorbij. Geen twijfel mogelijk: The Young Gods zijn na meer dan twintig jaar nog steeds een stomp in de maag.

Dat wil dan allerminst zeggen dat het plezier gedaan is. Want de volslagen knotsgekke Ralph Myerz and the Jack Herren Band [foto links] uit Bergen, Noorwegen moet nog op. Ze mogen dan wel wat later zijn, dat maken ze meer dan goed. De volgetattoeëerde drummer - met Kiss-T-shirt - leidt de dans door tussen elk nummer een cliché speech af te steken over hoe graag ze het publiek wel niet zien. We komen zelfs te weten dat Ralph hemzelve speciaal voor het Brusselse publiek zijn Manneke Pis-pose heeft ingestudeerd.

Even later speelt dezelfde Myerz een stukje synth met zijn bierbuik. Het wordt al snel hoe langer hoe gekker en met al het gespring en gewandel van de groep over het toch niet te grote podium zou je nog bijna vergeten dat de groep ongelooflijk feestelijke muziek in huis heeft.

Myerz en zijn band – met een gitarist op kousenvoeten en een percussionist met een Slayer T-shirt – zijn gewoon te funky voor woorden maar houden op zijn tijd ook van een vette streep kitsch. Ook disco mag in hun recept niet ontbreken. En dat ze met een vette knipoog ook wat moves gestolen hebben van haarrockers als Europe mag overduidelijk zijn. De Chapiteau is dan ook vanaf de eerste tot en met de laatste noot in complete feeststemming. Ralph Myerz and the Jack Herren Band zou op geen enkel feest mogen ontbreken. Succes verzekerd!

http://www.kindamuzik.net/live/les-nuits-botanique/the-young-gods-ralph-myerz-and-the-jack-herren-band-dez-mona/15432/
Meer Les Nuits Botanique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/les-nuits-botanique