• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Cat Power & Dirty Delta Blues

Aritmisch doorheen alle barrières.
02 mei 2007, Koninklijk Circus, Brussel (BE)

Tekst: Dieter Craeye

Beeld: Kenn Verstraeten

Publicatiedatum: 05 mei 2007

Voor haar exclusieve doortocht op Les Nuits Botanique hijst Chan Marshall alias Cat Power Dirty Delta Blues aan boord. Het is de nom de plume van een stoer mannenbastion waarvan ook gitarist Judah Bauer (Jon Spencer Blues Explosion) en drummer Jim White (onder meer Dirty Three en Smog) deel uitmaken.

De Memphis Rhythm Band, die in het najaar van 2006 in de AB nog het mooie weer hielp maken, werd dus vriendelijk bedankt voor bewezen diensten. Dat zorgt in het Koninklijk Circus voor enig wenkbrauwgefrons, temeer omdat de Deltablues een niet bepaald adequate invulling krijgt. Voor de slechte verstaanders: Cat Power en haar nieuwe metgezellen halen hun hart wel degelijk op aan de Memphis-soul, in Clarksdale hebben ze ogenschijnlijk niets te zoeken.

Gelukkig zaait de gecontesteerde persoonlijkheid van Chan Marshall vanavond minder verwarring. Dat was ooit wel eens anders. Legio zijn de verhalen over concerten die ze volkomen ongeïnteresseerd afhaspelde. Haar nukkige en onberekenbare karakter voeden niet voor niets vele legendes.

Marshall voelt zich anno 2007 echter prima in haar vel en dat merk je aan alles. Gekscheren met het publiek, flirten met de toetsenman en een onbeholpen motoriek drijvend op een aritmisch mechanisme dat zo banaal lijkt dat het meer dan eens op de lachspieren werkt.

Eén en ander valt mogelijk toe te schrijven aan het feit dat de op het podium uiterst expressieve Cat Power de drank voorlopig heeft afgezworen ten faveure van een (over)dosis cafeïne. Ook haar stembanden hebben er baat bij. Hees als altijd, maar erg doorleefd én vooral soepel.

In het songmateriaal ligt de klemtoon vanzelfsprekend op haar formidabele laatste plaat, The Greatest. Dat die wel degelijk heel goed is, bewijzen eclatante versies van ‘Where is My Love’, ‘Willie’, ‘The Moon’ en het ingetogen titelnummer. Minder voor de hand liggend zijn het dozijn covers die bijna de helft van het concert behelzen.

Van Sinatra en Patsy Cline (het door Willie Nelson aangereikte ‘Crazy’) over Dan Penn (‘Dark End of the Street’) tot Otis Redding (‘I’ve Been Lovin’ You Too Long’). Ze steken één voor één, niet gespeend van een knipoogje naar Billie Holiday en Aretha Franklin, in een grofkorrelig en niet eens zo strak om de lenden spannend countrysoul-jasje. Te onthouden: het kwieke ‘Cuckoo Bird’ van Doc Watson en het weekhartige ‘Angelitos Negros’ van flamencoster Niña Pastori.

Zoals eerder gezegd, echo’s van Robert Johnson, Son House of Charley Patton zijn tijdens dit concert in geen katoenvelden te bespeuren. Toch mag Cat Power zonder blozen omschreven worden als een artieste die de blik wijdopen houdt, zich niet laat verblinden door mogelijke barrières en de lat liever hoog dan binnen handbereik legt.

Het maakt van Chan Marshall één van de meest interessante songschrijvers binnen de in dat segment al erg drukbevolkte eenentwintigste eeuw. Haar passage op Les Nuits '07 bevestigt dat eens te meer.

http://www.kindamuzik.net/live/les-nuits-botanique/cat-power-dirty-delta-blues/15374/
Meer Les Nuits Botanique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/les-nuits-botanique