• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Camille

Joie-de-vivre van Camille
06 mei 2006, Koninklijk Circus, Brussel

Tekst: Edward Dekeyser

Publicatiedatum: 09 mei 2006

Camille is al een ster in Frankrijk. Gezien het feit dat ze met haar laatste album Le Fil zelfs een tijdje in de Vlaamse ultratop op één stond, met een Franstalig album, maakt dat dat in Nederlandssprekende gebieden ook niet meer lang zal duren.

Van haar laatste reeks concerten is het live-album Live au Trianon uitgebracht. De huidige reeks concerten lijdt een beetje onder een te strakke choreografie die wellicht het gevolg is van de opanme van Live au Trianon. Anderszijds ook niet getreurd, omdat de show zeer geolied verliep.

Over de lengte van het podium is naar analogie met de titel van haar laatste album een draad gespannen. Camille laat solo in de openingsdans meteen zien wat ze waard is. Een op basis van stemsamples opgebouwde rèverie, denk aan Kate Bush volgens de roemruchte technieken van Jamie Lidell.

Het is te merken dat deze dame flink wat heeft opgestoken van hedendaagse geluidsknutselaars als Herbert & Dani Siciliano. Horen we daar de pianist een zakje nootjes verfrommellen onder de microfoon? Feit is dat na vijf minuten, wanneer de vrij onconventionele bezetting van de groep door het aangedimde licht wordt prijsggeven, iedereen al in de greep is van Camille’s bizarre en creatieve gave om uit kreetjes, zuchtjes en hikjes een conventioneel Frans chanson te voorschijn te toveren.

Camille doet het met zichzelf, in duo met haar spaarzame pianist, die verbaast met het betere voetenwerk of in trio met de contrabassist, die ook aardig overweg kan op Chinese gong, gitaar en percussie. Over het podium lopen kleine blonde kindjes, dat krijg je dan van zoveel joie-de-vivre, als je niet goed oppast.

De voorstelling is als een Alice in Wonderland in het Koninklijk Circus. Camille verzamelt, als een cleptomane poes, sluipenderwijs handtassen (een verwijzing naar de titel van haar vorige album Le Sac des Filles, laat de zaal half om half 'miauw miauw' en 'woef woef' scanderen, haalt een koppeltje uit de zaal, laat een lied middels handgebaren naar dovemanstaal vertalen, laat het publiek zingen en klappen. Over publieksparticipatie gesproken.

Adembenemend mooi wordt het wanneer Camille even stopt met in de speeltuin spelen. Het loepzuivere geluid, de hartslag van contrabas, de fee-erieke beeldentuin die het publiek als vogels door boomgebladerte rondleidt, ze dragen er allemaal toe bij dat men een speld kan horen vallen tijdens de ballades ‘Pour que l’amour me quitte’ en ‘Je t’aime toujours d’amour’. En het hartverscheurend eerlijke ‘Mon petit vieux’ over de liefde van een meisje voor een oude man met rimpels rond zijn ogen, is één van de meest tranige liedjes dat ons de laatste tijd ter ore is gekomen.

Met evenveel bravoure wordt het meisjesverdriet onderuit gehaald. In ‘(Pas) une fille comme ça’ zegt ze: “Ik ben niet het genre meisje dat uit verveling voor de achtenvijftigste keer Star Wars bekijkt”. Ondertussen parodieert ze het gehijg van Darthvader met overdreven veel speeksel. Met een uiterst franglais “Haai ham nod your father” zet ze haar daden kracht bij. De pianist tovert een versie van Giorgio Moroders 'Theme from Midnight express' uit zijn mouw. Camille doet wat technoyoga en dan wordt de draad doorgeknipt.

http://www.kindamuzik.net/live/les-nuits-botanique/camille/12944/
Meer Les Nuits Botanique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/les-nuits-botanique