Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aan de deur van De Helling worden na een ID-controle alcoholbandjes uitgedeeld. Geen overbodige maatregel, aangezien de gemiddelde toeschouwer ogenschijnlijk net mag drinken. De emotionele posthardcore van La Dispute spreekt duidelijk de jeugd aan. De Vans en piercing dragende jeugd, om precies te zijn. Voldoende om volledig uit te verkopen.
De drie heren van voorprogramma Two Inch Astronaut [bovenste foto] moeten eerst zelf opwarmen, voordat ze hetzelfde met de zaal kunnen doen. Door slecht afgesteld geluid hoor je voornamelijk de bas, bovendien komen de gemompelde praatjes en bedankjes van de zanger zeer ongemakkelijk over. Na een - wederom ongemakkelijke - soundcheck met hulp van het publiek komt de strak spelende band er echter steeds meer in: de nummers knallen, het applaus wordt harder en de nog altijd enigszins verlegen zanger begint zowaar duidelijker te praten.
Toch is Jordan Dreyer, de charismatische frontman van La Dispute [overige foto's], wel even andere koek. Hij geeft een uur lang al zijn energie en krijgt alle energie die het publiek in zich heeft ervoor terug. Zodra de band aftrapt met knaller 'King Park' schreeuwt een groot gedeelte van de zaal de teksten woord voor woord mee - en we hebben het in het geval van La Dispute letterlijk over complete verhalen. Het dolenthousiaste publiek dromt samen bij het podium en begint vol overgave te springen en te stagediven.
Het geluid is van begin af aan beduidend beter dan bij Two Inch Astronaut en het spel van de vierkoppige groep die Dreyer bijstaat is strakker dan de vele skinny jeans in de zaal. Ze bemoeien zich uitdrukkelijk niet met de show van hun frontman. Die heeft het overduidelijk naar zijn zin, terwijl hij wild in het rond springt en nog net niet tussen de fans staat. Tussendoor spreekt hij de zaal ontspannen toe en vraagt hij zich af of het werkelijk zo is dat Nederlanders hun afval onder de wasbak bewaren, zoals hem vroeger is geleerd. Nou, nee.
Na een set die uitsluitend bestaat uit nummers van Wildlife (2011) en Rooms of the House (2014) is er tijdens de encore gelukkig ook ruimte voor ouder werk: tijdens het twaalf minuten durende monster 'The Last Lost Continent' laten de mensen in de zaal horen dat hun stembanden nog altijd niet kapot zijn en er ontstaat een flinke moshpit. De Helling zal na dit indrukwekkende optreden nog uren hebben nagegloeid.
http://www.kindamuzik.net/live/la-dispute/la-dispute-two-inch-astronaut/25996/
Meer La Dispute op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/la-dispute
Deel dit artikel: