• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Kinky Friedman

Zwabberende Texas jewboy raakt alsnog de juiste snaar.
02 oktober 2009, Patronaat, Haarlem

Tekst: Thijs Gouwerok

Publicatiedatum: 05 oktober 2009

De satirische singer-songwriter Kinky Friedman staat in een lange countrytraditie van novelty songs, cornpoke en playing hokey, maar geeft er met zijn joodse roots en politieke activisme wel een bijzondere eigen draai aan. Zijn in de jaren zeventig vergaarde cultstatus brengt nog steeds aardig wat trouwe volgers op de been, zo blijkt vanavond.

Ook deze keer is de inmiddels 64-jarige Texas jewboy niet alleen maar naar Europa gekomen om wat liedjes te spelen, maar vooral om zijn nieuwe boek (Heroes of a Texas Childhood), verkiezingsprogramma én sigaren aan de man te brengen. Vóór het optreden neemt hij ruim de tijd om te signeren en wat met zijn fans te keuvelen, met voor de show zijn onafscheidelijke bolknak tussen de lippen. Onaangestoken welteverstaan, want ook hier dient de wannabe gouverneur van Texas zich gewoon aan het door hem zo verfoeide rookverbod te houden.

Eenmaal op het podium wil het allemaal ook niet echt ontbranden. Een begenadigd zanger is Friedman nooit geweest en qua tempo zwabbert het alle kanten op. Dat heeft ook te maken met de begeleiding: de sjofele gitarist Washington Ratso dubbelt vaker wel dan niet gewoon de partijen van zijn frontman en toetsenist Little Jewford heeft weliswaar een mooie Texaanse honkytonkstijl in huis, maar heeft het te druk met zijn door het publiek lang niet altijd begrepen rol als aangever en spreekstalmeester.

Belegen covers als 'Jambalaya' en 'Maple Leaf Rag' roepen in deze setting sowieso weinig enthousiasme op, maar ook Friedmanklassiekers als 'Homo Erectus' en 'Asshole from El Paso' hebben flink te lijden onder de lichtgewicht uitvoering. Na het voorlezen van een hoofdstuk uit zijn boek en wat hilarische verkiezingspraatjes ("Don't mess with Texas? We're gonna keep on messin' with Texas 'til we get it right!") weet Friedman in het tweede deel van de set gelukkig toch nog de juiste snaar te raken met wat serieuzer werk als 'Rapid City, South Dakota', het onverwoestbare 'The Ballad of Ira Hayes' en de gedoodverfde afsluiter 'Ride 'em Jewboy', waarbij hij op de allerlaatste noot alsnog demonstratief zijn sigaar opsteekt.

Neemt niet weg dat Friedman de volgende keer best een ritmesectie mag meenemen. Niet alleen vanwege de tak-tak-boem van de drummer na iedere grap of de beproefde hillbillygimmick van een clowneske contrabassist, maar ook om zijn songs wat meer bottom en swing te geven. Zonder overtuigend muzikaal fundament wordt 'grappig' namelijk maar wat snel 'lullig'.

Foto uit het KindaMuzik archief door Peter Hageman

http://www.kindamuzik.net/live/kinky-friedman/kinky-friedman-5349/19225/
Meer Kinky Friedman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kinky-friedman